Mists of Pandaria: Dziennik podróży Li Li - część VII

Kumbol, 25 listopada 2012 | Komentarze : 0

Cytat z: Blizzard (źródło)

http://bnetcmseu-a.akamaihd.net/cms/blog_header/SZ76WJA8F5ES1353491288353.jpg

Wpis siódmy: Puszcza Krasarang

Nawet bez towarzystwa Wujka Chena, odnalezienie Puszczy Krasarang nie było trudne. Jednak przedzieranie się przez ponure przybrzeżne bagna było całkiem sporym wyzwaniem. Gęste sklepienie lasu blokowało promienie słoneczne sprawiając, że wyczucie kierunku stawało się praktycznie niemożliwe. Gdy nie potykałam się o pokręcone korzenie, plątałam się w wielkich, głupich pnączach, które zwisały z drzew. I do tego jeszcze zwierzęta. Saurok, wielkie syczące osy i inne typy wkurzonych stworzonek czaiły się wszędzie.

Było to tak ekscytujące, jak na to liczyłam!

Martwiło mnie jednak, że nie mogłam znaleźć miejsca, z którego Liu Lang wyruszył na Shen-zin Su. Po dniach bezowocnych poszukiwań natrafiłam na wędkarza nazywającego się Ryshan, pierwszego pandarena, którego spotkałam od dłuższego czasu. Dopiero co dostarczył ryby do Posterunku Zhu, punktu w północno-wschodnim Krasarang, zbudowanym, aby zapobiec atakom agresorów, takich jak saurok, na podróżników zmierzających ku wybrzeżu.

Przyjaciele muszą być czymś rzadkim w Krasarang, ponieważ Ryshan potraktował mnie jak członka rodziny, pomimo że dopiero co się spotkaliśmy. Gdy wyjaśniłam mu, co robiłam w dziczy, powiedział mi, że miejsce, w którym Liu Lang opuścił Pandarię, leżało blisko jego wioski, Rybackiej Przystani. Był na tyle miły, że zaprosił mnie do tego osiedla, aby uzupełnić zapasy, zanim wybiorę się w dalszą wędrówkę. Szczęście nareszcie zaczęło się do mnie uśmiechać.

W drodze do wioski Ryshan uzupełnił moje braki w historii Krasarang. Niewielu pandarenów kroczyło przez te lasy. "Tylko wędkarze i szaleńcy, jeśli czymkolwiek się różnią," powiedział przepełniony dumą. Minęliśmy kilka rozpadających się starych ruin, które, jak mówił, należały kiedyś do mogu. Zanim ich imperium upadło dawno temu, niektórzy z wielkich brutali zamieszkiwali Krasarang. Całkiem niedawno mogu powrócili, aby odzyskać swoje dawne terytoria, jednak powstrzymali ich bohaterzy tacy jak ci, którzy pomogli Wujkowi Chenowi i mi przy rodzinnym browarze.

Już prawie zmierzchało, gdy dotarliśmy do Rybackiej Przystani. Ta mała, rozklekotana wioska została zbudowana zaraz przy brzegu Krasarang, co oznaczało, że Ryshan i ja musieliśmy użyć łodzi, aby się tam dostać. Mały problem, co nie? Cóż, gdy wypłynęliśmy, wędkarz zaczął nagle przeraźliwie się wydzierać, zrywając się na równe nogi i wymachując w powietrzu jednym z wioseł. Co mogło wytrącić z równowagi śmiałego wędkarza, takiego jak on? Krokodyle? Sauroki? Bałam się o własne życie, dopóki nie zauważyłam co tak go poruszyło: bandyszopy.

Ci mali, futrzani kolesie byli mistrzowskimi złodziejami i kochali chrupać ryby. Innymi słowy, byli zmorą wędkarzy. Bandyszop w naszej łodzi był zawzięty. Nie wzdrygnął się nawet, gdy Ryshan zaczął walić wiosłem o pokład. Tak naprawdę, stworzonko odpowiedziało agresją, sycząc i atakując go swoimi pazurami.

Bandyszopy przeważnie trzymają się Doliny Czterech Wichrów, jednak ten przebył całą drogę do Krasarang. Uspokoiłam Ryshana, obiecując mu zająć się tą kulką kłaków i upewnić się, że nie położy swych łapek na żadnej rybie. Tylko tyle mogłam zrobić. Bandyszop był mimo wszystko odkrywcą takim jak ja. Co dziwne, stworzonko przypominało mi mojego starszego brata, Shisai. Może to przez jego pucułowatą twarz i kosmate uszy. Lub też przez sposób, w jaki wybierał cząstki starego jedzenia ze swojej sierści i zjadał je, nie przejmując się tym, jak obrzydliwie to wyglądało. Tak czy siak, zdecydowałam się nazwać bandyszopa po moim dużym bracie. Jakkolwiek trudno było w to uwierzyć, tęskniłam za Shisai. No cóż.. troszeczkę.

W Rybackiej Przystani Ryshan i jego kumple wysmażyli część z dziennego połowu i opowiedzieli mi swoje najlepsze rybackie historie. Gdy powiedziałam, że pochodzę z Wędrującej Wyspy, uznali to za pretekst do opowiadania jeszcze lepszych historii, i rozpoczęli opowieść o małym krakenie, którego wyłowili lata temu.

Tylko wędkarze i szaleńcy. Tak. To by się zgadzało.

Jedną z najbardziej interesujących rzeczy, o jakiej mówili wędkarze, była Świątynia Czerwonego Żurawia. Masywny kompleks ulokowany w centralnym Krasarang, zbudowany ku czci celestyna Chi-Ji, znanego jako Czerwony Żuraw. Ryshan wspomniał, że to potężne i łaskawe stworzenie jest również nazywane duchem nadziei. Nie tak dawno temu coś niebezpiecznego uciekło z głębin świątyni Czerwonego Żurawia: sha. Dziwne zło zostało potem pokonane, jednak nie zanim cień rozpaczy zalągł się pośród dziczy.

Słyszałam o sha w czasie ataku mantyd w Stoneplow, w Dolinie Czterech Wichrów. Dlaczego te dziwne rzeczy pojawiały się nagle na całym kontynencie? Czy działo się to wszędzie na Pandarii? Już sama myśl o sha wywoływała u mnie ciarki. Trudno było w nocy spać.

Następnego ranka przygotowywałam się do kontynuowania moich poszukiwań miejsca narodzin Wędrującej Wyspy, gdy wielki balon wylądował w Rybackiej Przystani! Pilot, łagodnie mówiący pandaren nazywający się Shin Whispercloud, przybył z północnego regionu, Szczytu Kun-Lai, aby odebrać dostawę ryb. Najwidoczniej robił dostawę do świętego miejsca wysoko w górach: Świątyni Białego Tygrysa. Ryby z Krasarang muszą być najlepsze w całej Pandarii; w przeciwnym wypadku, dlaczego Shin fatygowałby się tak daleko na południe?

Im więcej Shin mówił o Kun-Lai, tym bardziej chciałam je zobaczyć. Pilot balona powiedział, że z chęcią przyjmie mnie na pokład, o ile pomogę mu w załadunku ryb. Jak mogłabym odmówić? Pewnie, nadal nie odnalazłam miejsca w którym Liu Lang i Wspaniały Żółw rozpoczęli swoją podróż poprzez morza, jednak przynajmniej zapoznałam się z najbliższą okolicą. Wujek Chen i ja zawsze moglibyśmy tu wrócić później. Jednak, czy miałabym wtedy okazję na zobaczenie Kun-Lai? Z wujkiem zaszywającym się w browarze mogłoby to potrwać tygodnie - lub nawet miesiące - zanim w końcu odwiedzilibyśmy odległe zakątki Pandarii. Lub też nigdy byśmy tego nie zrobili. Potrafię wyobrazić sobie Wujka Chena kręcącego się przy browarze, wypijającego całe beczki ale i tyjącego bardziej niż balon Shina - zbyt wielki, by w ogóle przejść przez drzwi!

Była tylko jedna rzecz do zrobienia: podkasałam rękawy, wstrzymałam oddech i zaczęłam ładować beczki ryb do wielkiego kosza zwisającego z balona. Prawdopodobnie pachniałam jak rybak po zakończonej robocie, jednak była to mała cena za darmową wycieczkę w tak tajemnicze i ekscytujące miejsce jak Kun-Lai.

Po pożegnaniu się z wędkarzami, wcisnęłam Shisaia w moją podróżną torbę i wskoczyłam na pokład balona Shina. Niedługo potem wznosiliśmy się ponad Puszczę Krasarang wyżej, i wyżej, i wyżej! Wiatr poniósł nas na północ, ponad Jadeitowym Lasem, i dalej ku majestatycznym górom Kun-Lai. Przez dziury w białych, puchatych chmurach, zaczęłam dostrzegać cel swojej podróży.

Kiedy powiedziałam Shinowi, jak piękne wydaje się Kun-Lai z daleka, posmutniał. "Zabawne, jak wszystko zdaje się idealne z lotu ptaka," powiedział, "Kun-Lai jest cudownym miejscem, tak jak mówisz. Jednak w tych dniach nie wszystko idzie tam dobrze. Nad regionem zbierają się burzowe chmury, mała."

Shin wyjaśnienił, że wojna zawitała do niektórych części Kun-Lai. Powiedział mi, żebym się nie martwiła; miejsce, do którego mnie zabierał, było bezpieczne, jednak nadal zastanawiałam się, czy dołączenie do niego nie było błędem.

Wtedy przypomniałam sobie, że Wujek Chen i każdy inny wielki odkrywca musiał przemierzać ziemie niebezpieczne, jak i ziemie spokojne. Wszystko to było wpisane w żywot wędrowca. Wzięłam głęboki oddech i wpatrywałam się w dal, gotowa stawić czoła jakiemukolwiek wyzwaniu, które oczekiwało na mnie w ośnieżonych górach Szczytu Kun-Lai!

Powrót aktywności na żywo i aktualizacja kalkulatora talentów

Kumbol, 24 listopada 2012 | Komentarze : 6

Patch 5.1: Rzut oka na ulepszanie przedmiotów, nowe scenariusze i zaktualizowane noty

Kumbol, 23 listopada 2012 | Komentarze : 11

8 lat World of Warcraft. Blizzard świętuje okolicznościowym filmikiem

Kumbol, 20 listopada 2012 | Komentarze : 7

Mists of Pandaria: Dziennik podróży Li Li - część VI

Kumbol, 19 listopada 2012 | Komentarze : 0

Dodatek Mists of Pandaria już w tym miesiącu, powoli zaczyna więc ruszać machina podkręcająca atmosferę i przygotowująca graczy mentalnie, ale także i pod kątem fabularnym, do wkroczenia na nowe tereny Pandarenów. Oto przed wami dziennik podróży małej Li Li, która w swoich jedenastu wpisach opowie o Wędrującej Wyspie i przygodach na Pandarii.

Cytat z: Blizzard (źródło)

Wpis Szósty: Dolina Czterech Wichrów

Podczas tygodni, w ciągu których Wujek Chen i ja odkrywaliśmy Jadeitowy Las, zaczęłam czuć się jak obcy, nie mając żadnej prawdziwej więzi z Pandarią. Pewnie, moi przodkowie pochodzili z tych ziem, jednak to było generacje temu. Mimo że natrafiłam na kilku hozen (większych i bardziej szalonych niż te w domu), niemalże wszystko inne na kontynencie było znacznie odmienne od tego, co znałam.

Cóż, tak było, zanim odwiedziłam Dolinę Czterech Wichrów. Był to dom z dala od prawdziwego, tylko na znacznie większą skalę. Dolina - uważana za spichlerz Pandarii - była pokryta gigantycznymi traktami pól uprawnych, które sprawiały, że Rzędy na Wędrującej Wyspie wyglądały jak mały ogródek. Założę się, że jeden zbiór z upraw doliny mógłby wyżywić każdego pandarena w Wiosce Mandori - nawet grubasińskich jak Wujek Chen - przez całe życie.

Mogłabym wypełnić cały ten dziennik niesamowitymi rzeczami, które zobaczyłam w Dolinie, od ryczących Wodospadów Huangtze, do magicznych Sadzawek Czystości. Jednak to nie nowe rzeczy przyciągnęły moją uwagę, tylko rzeczy znajome, których nigdy nie spodziewałam się spotkać w miejscu tak bardzo oddalonym od domu.

Te odkrycia zaczęły się, gdy Wujek Chen i ja przemierzaliśmy dolinę w towarzystwie bohaterów z innych ziem Azerothu, podróżników takich jak my. Natrafienie na osoby nie pochodzące stąd nie było takim wielkim zaskoczeniem. Mój wujek powiedział mi, że skrzyżował drogi z kilkoma członkami Hordy i Przymierza kilka tygodni wcześniej (ja w tym czasie spałam). Wyszło na to, że obydwie frakcje wylądowały w Jadeitowym Lesie i sprawiały wszelkiego rodzaju kłopoty. Wciągnęli nawet niektórych lokalnych mieszkańców w konflikt między sobą, takich jak hozen i rasę rybo-ludzi nazywanych jinyu. Na szczęście, Wujek Chen i ja opuszczaliśmy już Las, gdy zaczynały dziać się te rzeczy.

Niedługo po tym, jak weszliśmy do doliny, spotkaliśmy koleżkę zwanego Mudmug, przyjacielskiego pandarena, który pędził swoje własne ale z błotnistej wody. Był całkiem dziwny, jednak polubiłam wielkoluda. Nagle ni stąd ni zowąd, powiedział nam o Browarze Stormstoutów będącym w okolicy. Wujek Chen i ja nie mogliśmy w to uwierzyć. Mieliśmy żyjących, oddychających kuzynów na Pandarii - oraz browar! Wieści te sprawiły, że Chen pierwszy raz od kilku tygodni poruszał się szybciej niż kilka kroków na godzinę.

Niestety Browar był w opłakanym stanie. Virmen (takie jak te na Wędrującej Wyspie) rozpleniły się w składach zboża i ryżu. Hozen przejęły części budynku i poszły na całość. Na domiar złego, Stormstout zarządzający gorzelnią, Wujek Gao, nie chciał nawet naszej pomocy! Cóż, Chen i ja nie zamierzaliśmy pozwolić, aby największe odkrycie w historii naszej rodziny przemieniło się w ruinę ze względu na jakiegoś zrzędliwego krewnego.

Ostatecznie, oczyściliśmy gorzelnię ze szkodników (coś, czego nie moglibyśmy dokonać bez pomocy naszych nowoprzybyłych z zewnętrznego świata towarzyszy). Kiedy miejsce było pod kontrolą, Gao otworzył się przede mną i Wujkiem. Przeważnie wielu innych Stormstoutów żyło i pracowało w browarze, jednak wybrali się oni wszyscy na zachód, aby walczyć z antycznym ludem insektów znanych jako mantydzi. Gao został pozostawiony w celu trzymania pieczy nad browarem. Domyślam się, że był pod ogromną presją, aby godnie reprezentować nasz ród, ponieważ jego wysiłki doprowadziły do pewnych niestabilnych trunków - typu tych, które ożywają i próbują cię zabić.

Gao nie wiedział, kiedy powrócą inni Stormstouci, jednak opowiedział nam o nich wszystko. Objaśnił również historię rodziny w dolinie, i jak daleko wstecz ona sięgała. Zaraz na zewnątrz browaru pokazał nam starą kapliczkę dedykowaną wdowie Mab Stormstout i jej synowi Liao. Słyszałam o tej dwójce od mojego tatka. Po tym jak mąż Mab zmarł w tragicznym wypadku przy prasie do winogron, zabrała ze sobą Liao i rozpoczęła nowe życie na Wędrującej Wyspie.

Poza rodziną Stormstout istniały jeszcze większe więzi pomiędzy doliną i moją ojczyzną. Gao twierdził, że Liu Lang - pomysłodawca Wędrującej Wyspy - urodził się i wychował w pobliżu browaru. Wyobraźcie to sobie! Jego miejsce urodzenia, w pobliżu wioski zwanej Stoneplow, było ulokowane na zachodnim krańcu doliny.

Każdego dnia dowiadywałam się nowych rzeczy o regionie i moich dalekich krewnych. Wszystko szło dobrze, zanim nie dotarły do nas nagle złe wieści...

Coś dużego działo się daleko na zachodzie, przy kolosalnym murze nazywanym Grzbietem Węża. Wiele, wiele lat temu, mogu - olbrzymi brutale, którzy rządzili Pandarią zanim moi przodkowie skopali im tyłki - zbudowali barierę, aby bronić się przed swoimi największymi wrogami, mantydami. Teraz, pandareni pilnowali Grzbietu Węża, jednak robako-stwory niedawno przedarły się przez obronę i rozpoczęły inwazję na najbliższą osadę: Stoneplow!

Wujek Chen i ja dołączyliśmy do wielkiej grupy pandarenów, którzy zebrali się w Stoneplow, aby odeprzeć najeźdźców. Sponiewieraliśmy mantydów, jednak miałam wrażenie, że był to tylko pierwszy z nadchodzących ataków. Miejscowi szeptali o jakiejś sile odpowiedzialnej za atak, mrocznej i tajemniczej mocy znanej jako Sha. Sama myśl o tym, że taka zła siła istnieje na Pandarii, wywołuje ciarki na plecach.

Sprawy uspokoiły się po ataku. Wujek Chen i Wujek Gao spędzali całe dnie w browarze, dyskutując o receptach i wypróbowując nowe ale. To było jak dla mnie w porządku. Chen tylko mnie spowalniał od momentu, kiedy dotarliśmy do Pandarii. Już nie mogłam się doczekać moich samodzielnych odkryć i znałam idealne miejsce do odwiedzenia: Puszcza Krasarang. To tam Liu Lang po raz pierwszy wypłynął z Pandarii na szczycie Shen-zin Su, morskiego żółwia, który ostatecznie urósł i stał się Wędrującą Wyspą!

Dowiedziałam się o Krasarang od jednego z farmerów w wiosce. Ostrzegał mnie, że miejsce to jest bardzo niebezpieczne, jednak to sprawiło tylko, że jeszcze bardziej chciałam się tam udać. Tak więc zebrałam trochę zapasów i zostawiłam notkę Wujkowi Chenowi, informując go gdzie się udałam. Miał swój nos tak głęboko wetknięty w sakwy chmielu, że stwierdziłam, iż zdążę wrócić, zanim zauważy, że mnie nie ma.

Byłam nareszcie wolna, przecierając szlak samodzielnie. Następny przystanek: Puszcza Krasarang i miejsce narodzin Wędrującej Wyspy.

TAGI: wow fabuła mists-of-pandaria li-li

Za Rój! Oto zwycięzcy loterii z betą Heart of the Swarm!

Kumbol, 18 listopada 2012 | Komentarze : 21

Mists of Pandaria: Dziennik podróży Li Li - część V

Kumbol, 18 listopada 2012 | Komentarze : 0

Dodatek Mists of Pandaria już w tym miesiącu, powoli zaczyna więc ruszać machina podkręcająca atmosferę i przygotowująca graczy mentalnie, ale także i pod kątem fabularnym, do wkroczenia na nowe tereny Pandarenów. Oto przed wami dziennik podróży małej Li Li, która w swoich jedenastu wpisach opowie o Wędrującej Wyspie.

Cytat z: Blizzard (źródło)

Wpis Piąty: Jadeitowy Las

Wiele się wydarzyło odkąd ostatni raz pisałam dziennik. Po pierwsze, Wujek Chen nareszcie powrócił na Wędrującą Wyspę (dzięki mojej pomocy). Chwilę potem udaliśmy się do najdalszych zakątków świata w poszukiwaniu legendarnego kontynentu Pandarii. Większość mieszkańców Wielkiego Żółwia była przekonana, że została ona już dawno zniszczona, przez wojnę lub zarazę.

Cóż, mylili się.

Po bitwach z piratami, przetrwaniu brutalnego sztormu na morzu i pokonaniu wielu przeciwności losu, Wujek Chen i ja dokonaliśmy niemożliwego: odnaleźliśmy Pandarię, zaginioną ojczyznę naszych przodków!

Jednak dotarcie tam nie poszło tak do końca zgodnie z planem. Naszym przewodnikiem podczas tej podróży była Perła Pandarii, mistyczny artefakt, który objawił mi wizje, jak zlokalizować kontynent. Chciałabym tylko, żeby głupia perła ostrzegła nas, jak bardzo niebezpieczna będzie to podróż.

Ważne jest jednak, że dotarliśmy na Pandarię w jednym kawałku. Przybiliśmy do brzegu w pobliżu Jadeitowego Lasu, regionu, który rozciągał się na wschodnim wybrzeżu kontynentu. Lasy były zielone, jak okiem sięgnąć, z gęstwinami bambusa, pełnymi dziwnych roślin i stworzeń.

Wujek Chen i ja nie posiadaliśmy mapy, ale to nie był problem. Po przyjrzeniu się najbliższej okolicy wybraliśmy losowy kierunek i rozpoczęliśmy naszą podróż, jak zrobiłby każdy prawdziwy wyznawca Drogi Wędrowca: jeden krok na raz.

Nie trwało długo nim pojawili się lokalni mieszkańcy, aby nas przywitać. Tuziny świdrujących wzrokiem ludzi-jaszczurek (którzy, jak się potem dowiedziałam, nazywali się saurok) wypłynęło z lasu. Pachnieli trochę jak stara skóra nasączona w zepsutym ale i wepchnięta do baryłek sfermentowanej pasty rybnej Babci Mei. A to było najlepsze, co można było o nich powiedzieć.

Poradziliśmy sobie ze skórzanymi twarzami bardzo szybko (cóż, może w większej części Wujek Chen). Jedynym, który sprawił nam faktycznych problemów był lider, wielki saurok pokryty bliznami, wojennymi barwami i jeszcze większą ilością blizn. Wkrótce uciekał przez las, łkając jak dziecko.

W pobliżu znaleźliśmy obskurne obozowisko sauroków. Było wypełnione czymś, co wyglądało na łupy z grabieży: wózki ziarna, warzywa i wielkie kawały czystego jadeitu. Kiedy przekopywaliśmy się przez rzeczy, grupa pandarenów powoli wyłoniła się z lasu. Kiedy dostrzegli, że saurokowie odeszli, kłaniali się nisko i traktowali nas jakbyśmy byli bohaterami! Wyszło na to, że skórzane twarze terroryzowali okolicę, i wszelkie próby ich pokonania spełzły na niczym.

Nasi nowi fani oniemieli, gdy Wujek Chen powiedział im, że pochodzimy z Wędrującej Wyspy. Ludność Pandarii nie widziała Wielkiego Żółwia od wieków i większość z nich zaczęła myśleć, że Wyspa przestała istnieć. Byłam zaskoczona tym, jak bardzo pandareni z Jadeitowego Lasu są podobni do tych z domu. Oprócz pewnych różnic w ubiorze, niewiele się zmieniło przez te stulecia.

Kiedy się dowiedzieli, że jesteśmy dobrymi podróżnikami starej daty, pandareni opowiedzieli nam dużo o Jadeitowym Lesie, jego mieszkańcach i najważniejszym miejscu: Świątyni Jadeitowego Węża. Poza byciem monumentem dla legendarnego pandareńskiego imperatora Shaohao, niesamowita świątynia była blisko związana z Jadeitowym Wężem, Yu’lonem, jednym z czterech niebiańskich bytów doglądających Pandarii.

Gdy Wujek Chan i ja dotarliśmy na świątynne ziemie, robotnicy rzeźbili ogromną jadeitową statuę nazywaną Sercem Węża. Co każde sto lat, Yu’lon przenosi swoją życiową esencję w rzeźbę, która potem zmieni się w nowe stworzenie. Ten cykl – tworzenia statuy, aby Yu’lon mogła dokonać odrodzenie – trwa już od generacji, i ci najeźdźcy saurok zagrozili całemu przedsięwzięciu, kradnąc robotnikom zapasy cennego jadeitu.

Jeden z opiekunów świątyni, Starszy Mędrzec Rain-Zhu, był na tyle miły, aby oprowadzić mnie i Wujka Chena po okolicznych terenach. Zabrał nas na północ do Arboretum, pięknego skrawka ziemi, który był domem dla Zakonu Chmurowych Węży. Ta nie znająca strachu grupa ma długą historię oswajania, wychowywania i ujeżdżania chmurowych węży występujących w regionie, majestatycznych latających bestii, które widziałam na niebie ponad świątynią.

Stary Rain-Zu powiedział, że spełni każdą naszą prośbę w związku z pokonaniem sauroków i zwrotem jadeitu. Moim pierwszym odruchem było poproszenie o węża na własność (małe były słodkie), jednak Wujek Chen stwierdził, że to prośba o zbyt wiele. Tak więc zdecydowałam się na następną najlepszą rzecz jaka mi przychodziła do głowy: przejażdżkę na chmurowym wężu!

Odleciałabym do domu na jednym z wielkich żurawi – lub nawet na zbudowanym przez gobliny zeppelinie – jednak ten chmurowy wąż był klasą samą w sobie. Bestia wystrzeliła w niebo szybciej niż wszystko co do tej pory widziałam. Będąc tak wysoko uzyskałam dobry widok na to, co leży za Jadeitowym Lasem. Na zachód: rozciągały się równiny i pola uprawne. Na północny zachód: ciągnęły się niemożliwie wysokie góry, ze szczytami pokrytymi śniegiem. Pandaria była ogromna. Było tak wiele do odkrycia. Przemierzałam cały kontynent, którego przez generacje nie widział żaden z pandarenów zamieszkujących Wędrującą Wyspę!

Zanim z wujkiem wyruszyliśmy pokonać resztę drogi przez las, zdecydowaliśmy się dać Rain-Zhu Perłę Pandarii. Traktował nas jak rodzinę i widząc, jak pandareni czcili świątynię jako centrum mądrości i porady, nie moglibyśmy znaleźć lepszego miejsca na przekazanie perły. Trudno było się z nią rozstać, ale doprowadziła ona już nas do Pandarii. Nadszedł czas, aby perła poprowadziła kogoś innego ku przeznaczeniu.

W tygodniach, które nastąpiły później, Wujek Chen i ja szliśmy, i szliśmy... i szliśmy. Jadeitowy Las zdawał ciągnąć się w nieskończoność i za każdym rogiem było coś nowego i ekscytującego: odosobnione pandareńskie kapliczki, antyczne pokryte pnączami ruiny i monastery schowane wysoko w górach. Jedynym problemem było to, że wujek poruszał się ślimaczym tempem, zatrzymując się co kilka minut, aby usiąść i „cieszyć się scenerią”, jak to ujął.

W końcu dotarliśmy do granicy Jadeitowego Lasu. Dalej leżała Dolina Czterech Wichrów, pola uprawne, które widzieliśmy z grzbietów chmurowych węży. W tym momencie aż się wyrywałam, aby poznać coś innego niż las, jednak nigdy nie mogłam się spodziewać tego, co Wujek Chen i ja spotkamy na następnym etapie podróży.

Wkrótce możemy dokonać odkrycia, które na zawsze zmieni nasze pojęcie o rodzinie Stormstout!

TAGI: wow fabuła mists-of-pandaria li-li