Jeśli wierzyć naukowcom, kosmos powstał w wyniku wielkiego wybuchu, którego echa rozbrzmiewają po dziś dzień, a wszechświat, niczym gumowy balon napędzany pierwotną siłą, wciąż się powiększa. Podobnie jest z uniwersum Warcrafta, które, choć już i tak ogromne, nadal i nadal odkrywa przed nami kolejne rozdziały epickiej przygody. W przeciwieństwie jednak do historii naszego świata, która jest stała i nienaruszalna (nie licząc oczywiście tej na kartach ksiąg), jej warcraftowa siostrzyczka, jak przystało na przysłowiową kobietę, zmienna jest i to bardzo. Powodem jest wspomniany ciągły rozwój uniwersum. Nowe dodatki nie tylko rozwijają znane nam wątki, ale nieraz i przepisują na nowo całe rozdziały, by te nie kolidowały ze zmianami w Lore.

Liczne zmiany w historii wprowadziły niemały chaos wśród graczy i fanów Warcrafta. Autorzy Kroniki wzięli sobie zatem za główny cel uporządkowanie wątków i zaprezentowanie ich czytelnikowi w przejrzysty i chronologiczny sposób. Chociaż Kronika zawiera same fakty, bez zbytecznych, przydługich opisów, i tak cała (no prawie cała) historia zmieściła się dopiero w trzech tomach! Co jest kolejnym dowodem na to, jak rozbudowane stało się to uniwersum.

Pierwszy tom Kroniki opisywał najdawniejsze dzieje, koncentrując się przede wszystkim na stworzeniu świata i jego kształtowaniu przez tytanów z Panteonu. Poznaliśmy powody powstania Płonącego Legionu oraz głównych sił władających kosmosem. Co się zaś tyczyło samej Azeroth, dowiedzieliśmy się więcej o starożytnych imperiach, które położyły fundamenty pod znane nam dzisiaj narody. Jak przy tak ogromnej dawce wiedzy wypada drugi tom?

Odpowiem od razu – jeszcze lepiej! Pierwszy tom rozwijał lub zmieniał znane już wątki z historii i choć nie zabrakło w nim nowości, były one bardziej kosmetyczne. Drugi tom natomiast odkrywa przed nami całkowicie nieznane dotąd rozdziały historii poświęcone planecie orków, Draenorowi. Chociaż mogliśmy poznać lepiej jego dzieje w czasie otwarcia przejścia do alternatywnego świata w dodatku Warlords of Draenor, to był to zaledwie promil wiedzy, jaką prezentuje nam Kronika.

Zanim narodziła się Horda, planetą władały potężne imperia, których rozwój umożliwili (podobnie jak w przypadku Azeroth) tytani, a raczej jeden z nich – porucznik samego Sargerasa, Aggramar. Wojownik tytanów umieścił na Draenorze swego czempiona, polecając mu zaprowadzenie ładu w krainie. Czemu miał to zrobić i jakie były tego konsekwencje nie zdradzę. Lepiej przeczytać o tym samemu. Cała część poświęcona Draenorowi jest odpowiednikiem początku pierwszego tomu, który w podobny sposób opisywał kształtowanie się Azeroth. Chociaż historia jest różna i biegnie zdecydowanie innymi ścieżkami, można dostrzec pewne podobieństwa i wybory, przed którymi stawali przodkowie obecnych władców. Mówi się, że świat jest mały. Najwyraźniej wszechświat również.

Pierwotny Draenor zajmuje znaczną część tomiszcza, jednak nie jest jego główną częścią. Ta poświęcona jest największemu i najbardziej znanemu, wręcz flagowemu, konfliktowi Warcrafta – wojnie między Przymierzem a Hordą. Znajomość tematu nie przeszkadza jednak w odbiorze, ponieważ w opisie znajdziemy sporo nowości i uzupełnień lore, m.in. dowiadując się więcej o roli Varoka Saurfanga (po naszemu Zaurzykła) oraz Eitrigga w Hordzie.

Kronika, podobnie jak pozostałe książkowe pozycje, została w pełni przełożona na język polski. Dla osób, które miałyby jednak problem z rozpoznaniem „co jest co”, podobnie jak w pierwszym tomie, Wydawnictwo Insignis zmieniło skorowidz na końcu książki w słowniczek polsko-angielski, który zdecydowanie ułatwia odbiór książki.

Jeśli zapytacie: czy warto inwestować w Kronikę? Śmiało mogę odpowiedzieć, że tak, zwłaszcza, że jej cena jest znacznie niższa niż w wersji angielskiej przy jakości równej oryginałowi. Wydana na wysokiej jakości papierze z wielobarwnymi ilustracjami Kronika będzie prawdziwą ozdobą domowej biblioteczki.

Niech Was nie zdziwi treść tej legendy. W końcu pochodzi od samego Odyna. Czy minął się z rzeczywistością? Możecie sami sprawdzić w Kronice World of Warcraft, której premiera już jutro w Empikach!



W jaki sposób powstała pierwsza Val’kyria? Zważajcie, żeby nie pytać o to samego Odyna, chyba, że chcecie narazić się na jego gniew. Raz jeden Strażnik odpowiedział na to pytanie i od ciężaru jego słów pociemniało niebo, a morze wzburzyło się i zapieniło.

Niedługi czas po tym, jak czarodziejka Helya wzniosła Sale Męstwa ku chmurom, Odyn zdecydował, w jaki sposób będzie sprowadzać dusze godnych wrykulów do swej domeny. Planował zwrócić się z prośbą o pomoc do żywych wrykulek. Jego wybranki miałyby poświęcić w ofierze swe doczesne życie, aby przeistoczyć się w coś wspanialszego i potężniejszego, w istoty nazwane Val’kyriami, które będą kroczyć pomiędzy życiem i śmiercią, by móc poprowadzić poległych wprost do Sal Męstwa.

Helya nie pochwalała tego zamysłu. Jej rozum nie mógł znieść świadomości, że ktoś chciałby przekształcać żywe wrykulki w takie wynaturzenia. Zażądała od Odyna, aby ponownie rozważył swe plany. Gdyby tego nie zrobił, Helya zagroziła strąceniem Sal Męstwa z powrotem na ziemię w szalejący ogień i siarkę.

Cóż było przyczyną aż takiego gniewu? Odyn nie wiedział, ale snuł domysły. W jego mniemaniu Helya mogła być zazdrosna, że to nie jej zaproponował zaszczyt stania się pierwszą Val’kyrią. Albo coś wyjątkowo mrocznego i złowieszczego zapuściło korzenie w jej sercu... Przecież Helya również przeczesywała Krainę Cieni i studiowała jej moc. Czyż nie było możliwym, że jakaś nienazwana siła z tego przeklętego wymiaru wyciągnęła swe ręce ku niej, zatruwając jej umysł?

Odyn próbował przebłagać Helyę, aby ta zmieniła swe zdanie, lecz kolejne próby jedynie spotęgowały jej szał. Gdy czarodziejka zaczęła nucić zaklęcie mające strącić z nieba Sale Męstwa, Strażnik pojął, że nie pozostawiła mu wyboru i stanął naprzeciw niej.

Och, jakże straszliwa bitwa wtedy rozgorzała. Pewnie dziwicie się, jakaż to istota byłaby w stanie dotrzymać pola wielkiemu Odynowi? Helya była jednak napędzana chęcią rozliczenia. Wszakże czarodziejki nie pokonał Odyn, a ona sama i jej arogancja. Helya, szukając w rosnącej desperacji sposobu na zwycięstwo, sięgnęła aż do Krainy Cieni, licząc, że zdoła przywłaszczyć sobie jej moce. Zamiast tego została wessana w sam środek tej złowieszczej domeny. Przepadłaby tam po wsze czasy, gdyby nie Odyn, który, kładąc własne życie na szali, podążył za nią i nie sprowadził bezpiecznie z powrotem.

Gdy udało mu się ściągnąć ją do królestwa żyjących, osłupiał w przerażeniu, widząc, co stało się z jego umiłowaną Helyą. Jej cielesna powłoka nie przetrwała w Krainie Cieni, rozpadając się i zostawiając jedynie karykaturalne widmo. Odyn był załamany. Nie mógł odesłać jej z powrotem do Krainy Cieni, gdzie cierpiałaby wieczną mękę. Lecz nie mógł jej również pozwolić wędrować swobodnie po świecie śmiertelników i siać przerażenie w sercach żywych.

Rozwiązanie na strapienia Odyna przyszło od samej Helyi. Niechciana podróż do Krainy Cieni nauczyła ją pokory. Poprosiła Odyna, aby wybaczył jej pochopne uczynki i zaczęła zaklinać go, aby zechciał uczynić z niej jedną z Val’kyrii. Liczyła, że wierna służba w Salach Męstwa przyniesie jej odkupienie win. Chociaż jego serce wciąż było w żałobie, Odyn wysłuchał błagań i spełnił jej życzenie. Tak oto narodziła się pierwsza Val’kyria.

Zważcie, że istnieje wiele bajań, twierdzących jakoby Odyn przymusił Helyę siłą do zostania Val’kyrią i to wbrew jej woli. Tylko głupiec uwierzyłby w te brednie! Przecie ta historia pochodzi od samego Odyna, a czyjeż słowa mogłyby równać się z jego własnymi?

– spisane przez Kormyra Sylfverhana


Legenda przetłumaczona przez Ventasa z zaprzyjaźnionej Pradawnej Kroniki

Legenda o utraconym oku Odyna jest najbardziej tajemniczą z całej sagi. Kim mógł być tajemniczy duch, skoro posiadał aż taką władzę? Może w nadchodzących Shadowlands znajdziemy odpowiedź...



Legend o utraconym oku Odyna ułożono więcej, niż znajdziemy gwiazd na niebie. Niektórzy mówią, że wyrwał je wielki wąż Ysildar. Inni zaś, że skradła je zdradziecka Helya. Zapomnijcie o nich. Gdyż oto objawię wam prawdę, prawdę zasłyszaną od samego Strażnika.

Sale Męstwa wznosiły się dostojne nad światem, lecz wspaniały Odyn nie czuł radości, gdyż widział, że stoją puste. – Te sale powinny stać się miejscem wiecznego spoczynku dla moich największych wojowników – powiedział. – Muszę spojrzeć na świat zmarłych, gdyż tylko wtedy zdołam wynieść dusze najzacieklejszych i najmężniejszych wrykulów do przyobiecanego im miejsca w niebie. Będą zwać się Valarjarami i będą czcić te sale po wieki wieków.

Helyę jednakże nękały wątpliwości odnośnie planu Odyna. – Byty śmierci są pradawne i potężne, wielki Odynie – rzekła. – Sięganie do ich domeny może okazać się niebezpieczne, nawet dla kogoś takiego, jak ty. – Odyn jednak nie dał się zniechęcić, więc wspólnie rozpoczęli rytuał, pozwalający im zajrzeć wprost do Krainy Cieni.

W labiryncie korytarzy Sal Męstwa Helya, naginając tajemne pasma wszechświata, nakreśliła wokół Odyna magiczny krąg. Wprost z życiodajnych energii świata wysnuła pasma światła o najczystszym odcieniu zieleni oraz pasma mroku ciemniejsze od najczarniejszego cienia. Czarodziejka złączyła je razem, tkając z nich czar wokół Odyna, póty zasłona okalająca Krainę Cieni nie poczęła się rozwiewać.

Wtem w kręgu obok Odyna zmaterializował się wielki duch, a bijąca od niego eteryczna i bezkształtna mgła owionęła Strażnika cieniem. – Cóż mi ofiarujesz – zapytał duch – w zamian za możność wejrzenia do tej krainy?

Mądry Odyn zamyślił się nad pytaniem upiora. – Mam dwoje oczu – odpowiedział. – Jednym będę spoglądał na świat śmiertelników, niech drugie zatem ma wgląd w królestwo duchów.

Po tych słowach Odyn sięgnął do twarzy i wyłupił swe własne oko, wręczając je duchowi. Duch porwał jego oko i pożarł je w całości, a wtenczas wielki Odyn przejrzał.

Patrząc swym ofiarowanym okiem wielki Odyn ujrzał Krainę Cieni. Ujrzał w niej życie, które istniało nawet w domenie śmierci i poczuł zadowolenie, wiedząc, że jego Valarjarowie mogli żyć poza światem śmiertelników.

Jednakże wciąż widział i śmierć. Ujrzał wiele udręczonych dusz, jak i dusz cierpiących w boleściach oraz liczne szczątki zmarłych rozrzucone wszędzie wokół niego. Spoglądał na upiory bez twarzy oraz na te bez cielesnej formy, wszystkie zrodzone z samej śmierci. A po tym wszystkim, co ujrzał, nawet wielki Odyn, władca Sal Męstwa, wybraniec Aman’Thula, poczuł strach.

Odyn obejrzał się w tył, spoglądając ocalałym okiem na swój świat.
– Cóż ujrzałeś, wielki Odynie? – spytała Helya.
– Ujrzałem odpowiedź – odrzekł mądry Odyn. – Gdyż w życiu istnieje śmierć, ale i w śmierci tli się życie. Jednakże istnieją tylko istoty życia lub istoty śmierci. Moi posłannicy muszą obejmować swym zasięgiem obie krainy.
W taki oto sposób Odyn wpadł na koncept Val’kyrii, istot znajdujących się między życiem a śmiercią, które na swych skrzydłach wnosiłyby poległych wrykulów do Sal Męstwa.

– Zostaną stworzone z wrykulek – ogłosił Odyn. – A ich odwaga pozwoli przetrwać ich braciom w formie Valarjarów po wsze czasy. Niczym życie będą potężne. Niczym śmierć będą wieczne.


– spisane przez Rysę Hjafmir


Legenda przetłumaczona przez Ventasa z zaprzyjaźnionej Pradawnej Kroniki

W oczekiwaniu na premierę Kroniki prezentujemy Wam tłumaczenie jednej z legend o Odynie, przywódcy strażników, którym tytani powierzyli opiekę nad Azeroth. Całą historię Odyna i jego braci znajdziecie oczywiście w nadchodzącej Kronice World of Warcraft od wyd. Insignis.


Odyn rzekł kiedyś, że każdy z wrykulów ma do opowiedzenia historię. Niektóre z nich mówią o odwadze i poświęceniu. Inne są opowieściami o sile i podbojach.

Jako, że nie jestem wojownikiem, poświęciłem swe życie, aby odnaleźć i spisać te wszystkie podania. Gdy jednak zadałem sobie pytanie, od czego zacząć, wiedziałem, że jedynym słusznym wyborem będzie Odyn. Nawet najznamienitszy epos o wrykulskiej doskonałości przyćmiewają jego wielkie czyny. W czasie swej podróży po tej krainie przekonacie się, że każdy mężny wrykul z pasją opowie wam jego legendę. Jeśli my, wrykule, chcemy osiągnąć prawdziwą doskonałość, jedyną słuszną drogą jest podążanie ścieżką Odyna.

Zważcie nadto, że wiele z tych przekazów zostało usłyszanych wprost od samego Odyna i spisanych przez bajarzy wrykulów, którzy kroczyli po tym świecie przede mną.



Jak to się stało, że Odyn, wojownik stworzony z żelaza i brązu, nosi na swej brodzie piętno Władcy Ognia? Stary Brynjar wam opowie! Każdy wrykul, który zdołał utrzymać głowę na swych ramionach, zna historię potężnego Odyna i Władcy Ognia. Wiedźcie, że nie ma żadnej gawędy, która ukazywałaby bardziej niezłomną siłę Strażnika, jego nieśmiertelną odwagę i niezachwiany honor niż ta o jego wspaniałej brodzie.

W epoce zanim jeszcze Odyn poprowadził wrykulów do wiecznej chwały, on i jego towarzysz, dzielny Strażnik Tyr, toczyli wojnę z władcą żywiołów Ragnarosem. Wspólnie wkroczyli do spalonej domeny behemota, aby położyć kres jego rządom. Widząc, jak kładą po drodze zastępy jego gorejącej armii, niczym ostry sierp ścinający źdźbła pszenicy, Władcę Ognia ogarnął strach i umknął przed męstwem potężnych czempionów. Liczył, że zdoła ukryć się przed oprawcami w swym leżu, lecz gdziekolwiek by uciekł, Odyn i Tyr dotrzymywali mu kroku, obracając jego królestwo w ruinę.

Szalejące w leżu Władcy Ognia wzburzone piekło spotęgowało siły żywiołaka. – Moja moc wciąż rośnie! – zawołał z dumą Ragnaros. – Zbliżcie się robaki, jeśli się odważycie!

Jakże arogancki był Władca Ognia. Jakże niemądre z jego strony było rzucać wyzwanie strażnikom Azeroth!
Odyn miał w sobie zbyt wiele męstwa, a jego serce było zbyt czyste, aby przejąć się tymi pustymi groźbami. Strażnik uderzył na Ragnarosa z siłą szarży tysiąca wrykulów, przeszywając jego ciało świetlistymi włóczniami, w czasie gdy Tyr zadał cios swym srebrnym młotem, ściągając tym na Ragnarosa widmo rychłej porażki.

– Zaprawdę Ragnaros nie może równać się z naszą siłą, bracie – rzekł Tyr. – Liczę, że nie będziesz mieć mi za złe, jeśli to ja zadam mu ostateczny cios?
Odyn wybuchnął śmiechem – Ha! Zdołam szybciej od ciebie powalić Władcę Ognia!

Tak oto dwaj wielcy wojownicy przypadli do Ragnarosa, a każdy z nich chciał prześcignąć drugiego. Słysząc ich zakład, żałosny Władca Ognia odgrodził od nich swe słabnące ciało dymem czarnym jak noc. Żaden ze strażników nie mógł go dostrzec, póty Tyr, dzierżąc swój lśniący niczym pochodnia młot, nie wkroczył w mrok i, rozpraszając ciemności, uderzył nim prosto w Ragnarosa. Jednakże, zanim Władca Ognia padł, z jego paszczy wystrzeliły strumienie ognia, odpychając Tyra.

Nasz wielki Odyn nie dał się tak łatwo pokonać.
– Niechże Władca Ognia uderzy i we mnie! – zawołał Odyn. – Jam jest wybrańcem Aman’Thula! Nikt, powiadam, nawet ten samozwańczy władca, nie zdoła złamać mego męstwa!
Wtedy Odyn natarł na Ragnarosa, wbiegając w sam środek szalejącego piekła, powalając Władcę Ognia jednym celnym uderzeniem.

Jednak chociaż Ragnaros padł, jego żywy płomień przypadł do twarzy strażnika, ogarniając ją furią Władcy Ognia. Ponownie w piersi wielkiego Odyna rozbrzmiał śmiech, wstrząsając samym sercem świata. W miejscu, gdzie kiedyś rosła bujna broda Odyna, teraz szalało morze roztopionej skały i ognia!

– Bracie mój! – zabrzmiał Tyr – porzućmy nasz zakład! Zostałeś naznaczony przez Władcę Ognia! W jakiż sposób mamy zaleczyć twe rany?
– Rzekłeś tak, gdyż okazałem się lepszym od ciebie, Tyrze. Porzuć troski! – odpowiedział mu Odyn. – Teraz już wszyscy będą wiedzieć, że to właśnie ja pokonałem Władcę Ognia, gdy jego męstwo nie mogło równać się z moim!

– spisane przez Starego Brynjara


Autorem tłumaczenia jest Ventas z zaprzyjaźnionej Pradawnej Kroniki

Prezentujemy Wam pierwszy odcinek serii o artefaktach autorstwa Ventasa. Posłuchajcie historii Strom’kara – potężnego miecza wykutego przez vrykule, wzmocnionego zaklęciami wysokich elfów, będącego symbolem jedności wszystkich ludzi.

Autorem cyklu Artefakty: historie i mity opowiadającego o legendarnych broniach, jakie gracze dzierżyć będą w World of Warcraft: Legion, jest Piotr "Ventas" Budak, polski kronikarz historii Warcrafta, autor Pradawnej Kroniki.

Pamiętacie Zbrojownię WoWCenter? Była to seria artykułów o artefaktach, którą publikowaliśmy na naszej stronie jeszcze przed premierą World of Warcraft: Legion. Jej autor, dobrze Wam znany Ventas, przybliżał w niej mniej i bardziej znane fakty o najpotężniejszych broniach Azeroth.

Rok po premierze dodatku mogliśmy usłyszeć rozwinięcie historii części artefaktów nich na Dniach Fantastyki, gdzie bawiliśmy Was przez cały dzień wykładami, pogadankami i konkursami. Duże zainteresowanie materiałami przygotowanymi przez Ventasa, prośby zebranych o udostępnienie ich szerszemu gronu odbiorców oraz nowe rozdziały z historii artefaktów odkryte wraz z rozwojem „Artifact Knowledge” w grze, skłoniły polskiego kronikarza do powrotu do Zbrojowni.

Od razu zastrzegamy! To nie jest zwykła kontynuacja! Ventas powraca z najnowszą wersją historii – obszerniejszą, atrakcyjniejszą, ciekawszą, opartą nie tylko o wiadomości z Legionu, ale uzupełnioną również o wątki z obu tomów Warcraft: Chronicle. Wszystko to w atrakcyjnej oprawie audiowizualnej! Usiądźcie wygodnie. Wkrótce dane Wam będzie posłuchać najczystszego Warcraftowego Lore.


Prace nad projektem możecie śledzić na profilu Ventasa.

Autorem cyklu Zbrojownia WoWCenter.pl opowiadającego o legendarnych broniach, jakie gracze dzierżyć będą w World of Warcraft: Legion, jest Piotr "Ventas" Budak, polski kronikarz historii Warcrafta, autor Pradawnej Kroniki.

Legion nadciągnął, a wraz z nim dostęp do legendarnych broni i to nie tylko dla każdej klasy, ale nawet ich specjalizacji. Sięgnęliśmy po oręż tych, którzy zginęli, lub zwątpili w zwycięstwo nad hordami demonów! Każdy z artefaktów posiada swoją historię i znaleźć wśród nich można takie perełki jak będące od lat marzeniem wielu graczy Ashbringer czy Doomhammer, ale również i takie, których istnienie do tej pory skrywały mgły historii. W wielu jednak przypadkach znamy ich poprzednich właścicieli i chociaż same nazwy artefaktów nic nam nie mówią, warto poznać dzieje tych, w których rękach kiedyś spoczywały.


Legion sprawił, że niejednemu paladynowi czy szamanowi kolejny raz ucina się film w karczmie przy n’tym kuflu Ale, ale czemu się dziwić? Że co? Nie, nie przejęli się zagładą świata i nie zapijają smutków. Wręcz przeciwnie! Któż nie świętowałby zdobycia legendarnego Ashbringera czy Doomhammera! Ok, macie rację - może nie wszystkie klasy mają równie mocne powody do radości, ale na pewno nie znajdziemy wśród nich druida, który w tym roku stał się posiadaczem artefaktu, którego zakrzywione ostrze powinni całować i oddawać cześć wszyscy worgeni i worgenki. Dlaczego? Otóż wypada okazać szacunek… mamusi.

Większość z Was zapytana o wojnę z czasów pradawnych cywilizacji bez wahania wskaże, i słusznie zresztą, Wojnę Starożytnych, wielką batalię z Płonącym Legionem, która doprowadziła do zniszczenia Studni Wieczności i rozerwania Kalimdoru na znane nam dzisiaj kontynenty. Niewielu jednak pamięta, że Wojna Starożytnych nie była jedynym konfliktem, który w tamtych czasach ciężko doświadczył rasę nocnych elfów.


10 000 lat temu kaldorei pod wodzą Malfuriona Stormrage, zwanego Burzogniewnym, jego brata Illidana i ich ukochanej, kapłanki bogini księżyca Elune, Tyrande Whisperwind zdołali udaremnić inwazję demonów na Azeroth. Niestety, chociaż niemal wszystkie plugawe istoty zostały odesłane do Spaczonej Otchłani, pozostały niedobitki Legionu, w tym nowa demoniczna rasa stworzona przez Sargerasa z nocnych elfów, które zaprzedały swe dusze mrocznemu tytanowi. Uformowane na nowo istoty były karykaturalną krzyżówką elfów i kozic, zwaną satyrami. Nowi słudzy Legionu nie pogodzili się z porażką, zbierając ocalałe demony i zakładając we wschodniej części lasu Ashenvale samozwańcze państewko Satyrnaar. W przeciągu 700 lat satyry rozmnożyły się do liczby mogącej zagrozić osiedlom nocnych elfów. Pod wspólnym sztandarem Lordów Szmaragdowego Płomienia przypuścili atak na niedawnych pobratymców. Do walki z nimi stanęła mężnie Shandris Feathermoon ze swymi strażniczkami, ale nawet wsparcie ze strony druidów nie było w stanie zatrzymać niszczycielskiego pochodu. Pomysł na odmianę nieciekawej sytuacji znalazł jeden ze studentów Malfuriona, Ralaar Fangfire. Młody elf uważał, że ich szanse zwiększą się, jeśli arcydruid odwoła zakaz używania jednej z najpotężniejszych zwierzęcych form, wilczej formy watahy.


Druidzi, którzy podziwiali majestat kruków, siłę niedźwiedzi czy zwinność i szybkość jeleni, zdołali opanować przemianę w swych zwierzęcych patronów, jednak nie znalazł się nikt, kto byłby w stanie osiągnąć mistrzostwo w formie pochodzącej od zabitego w czasie Wojny Starożytnych wilczego półboga Goldrinna. Nawet Malfurion szkolony przez samego Cenariusa nie potrafił opanować żądzy krwi przepełniającej umysł zmienionego w wilka druida i w bezmyślnym szale atakował swego nauczyciela. Widząc, jak wielkie zagrożenie pociąga za sobą forma watahy, Stormrage zabronił swym podopiecznym korzystania z mocy Goldrinna. Ralaar nie mógł jednak pogodzić się z zakazem i w czasie walk z satyrami przybrał wyklętą postać. Dzięki nowej sile rozgromił swych prześladowców, ale zgodnie z przypuszczeniami Malfuriona żądza krwi okazała się za silna i Ralaar zwrócił się przeciw swym braciom, zaszywając się w najdalszych zakątkach Ashenvale. Nie mogąc zrezygnować z mocy Goldrinna, Ralaar odszukał innych druidów, którzy w przeszłości również sięgnęli po zakazaną formę i oszalali ukrywali się w dziczy. Stając na ich czele odszukał swą przyjaciółkę, kapłankę Belysrę Starbreeze, prosząc o pomoc w okiełznaniu wilczych instynktów. Ralaar był przekonany, że łącząc moce bogini księżyca z odnalezionym przez druidów watahy kłem Goldrinna uda się naprawić wadliwą formę. Belysra była pełna obaw, ale mając w pamięci swego ukochanego, Arvella, który poległ w walce z satyrami pozostając wiernym zakazowi używania formy wilka, zgodziła się pomóc Fangfire’owi. Wzywając moce bogini księżyca, młoda elfka połączyła swój kapłański kostur z kłem półboga tworząc Kosę Elune. Z pomocą artefaktu Belysra zdołała ustabilizować niedokończoną formę watahy, wyciągając z niej najczystszą esencję Goldrinna i nadając jej nowy kształt. W ten sposób Ralaar i jego druhowie zostali przemienieni w pierwszych worgenów. Od tamtej chwili Ralaar kazał nazywać siebie Samcem Alfa, a swą grupę przemianował na Druidów Kosy. Niestety nawet Kosa Elune nie była w stanie przywrócić druidom trzeźwości umysłu. W wojennej zawierusze worgeni atakowali zarówno satyrów, jak i inne nocne elfy. Co gorsza, wilcza forma stała się zaraźliwa i niczym choroba przechodziła na każdego ugryzionego elfa. Widząc to, Malfurion wraz z Cenariusem i pozostałymi druidami wykorzystał Kosę Elune, aby pojmać Ralaara i jego braci, więżąc ich w Szmaragdowym Śnie, gdzie mieli spać do końca świata w korzeniach drzewa Daral’nir. Gdy problem worgenów został zażegnany, Malfurion przekazał artefakt kapłance Mel'Thandris Starsong, która wykorzystała go do rozgromienia pozostałych wojsk satyrów w Ashenvale. Bitwa zakończyła się wygraną nocnych elfów, chociaż Mel’Thandris przypłaciła ją własnym życiem. Po śmierci kapłanki nocne elfy złożyły Kosę Elune u boku bohaterki w jej mogile, gdzie miała spoczywać przez kolejne wieki.

Tysiące lat później, gdy Płonący Legion ponownie zaatakował Azeroth, krewna Mel’Thandris, Velinde Starsong, natchniona wizją Elune, odnalazła zapomniany artefakt, który miał jej pomóc w przepędzeniu demonów z północnej części Ashenvale, zwanej przez zalegające tam zepsucie, Spaczoną Knieją. Badając Kosę, elfka wyczuła drzemiącą w niej moc, która potrafiła przeniknąć bariery czasu i przestrzeni. Dzierżąc w dłoniach pradawną broń, Velinde doświadczyła kolejnej wizji, w której worgeni walczyli z satyrami. Doceniając ich siłę, strażniczka spróbowała przebudzić moce Kosy, otwierając przejście do Szmaragdowego Snu, dzięki czemu, po tysiącleciach wygnania, worgeni powrócili do Ashenvale. Velinde używając artefaktu okiełznała ich umysły i wykorzystała do przepędzenia demonów ze Spaczonej Kniei. Niestety wkrótce okazało się, że wysłane w dalsze części lasu wilkołaki uwalniały się spod kontroli Velindei zaczynały ponownie siać chaos. Przerażona elfka zaczęła szukać sposobu na opanowanie bestii.

W bibliotekach Darnassusa wojowniczka odnalazła wzmiankę o arcymagu Kirin Tor, Arugalu, który w jakiś sposób również zdołał sprowadzić do siebie worgenów. Licząc, że czarodziej zdoła jej pomóc w okiełznaniu wilkołaków, Velinde Starsong wyruszyła w długą podróż na wschodni kontynent. W czasie przemierzania Boru Zmierzchu elfka została zaatakowana przez worgenów próbujących odebrać jej Kosę Elune. Uciekając przed pogonią schroniła się w kopalni Zguby Rolanda. Pechowo upuszczona na skład dynamitu pochodnia spowodowała wybuch, który zabił Velinde z jej prześladowcami, grzebiąc wraz z nimi Kosę Elune. Niedługo potem artefakt został wykopany przez człowieka zwanego Nerwusem. Uwolnienie Kosy sprowadziło do kopalni kolejne zastępy worgenów, które zabiły towarzyszy Nerwusa, zmuszając go do panicznej ucieczki.


W późniejszym czasie broń była obiektem poszukiwań Mrocznych Jeźdźców nękających krainę oraz członków Kultu Wilka, jednak to tym drugim udało się odzyskać artefakt, ale nie na długo. Po wielu trudnościach Kosa Elune wróciła w końcu z powrotem do ludu kaldorei. Jej nowy właściciel, Valorn Stillbough udał się wraz z Belysrą Starbreeze do nękanego przez wilkołaki królestwa Gilneas, aby raz na zawsze rozwiązać problem worgenów Samca Alfy i pomóc poddanym króla Greymane w opanowaniu wilczej klątwy.

Autorem cyklu Zbrojownia WoWCenter.pl opowiadającego o legendarnych broniach, jakie gracze dzierżyć będą w World of Warcraft: Legion, jest Piotr "Ventas" Budak, polski kronikarz historii Warcrafta, autor Pradawnej Kroniki.

Aktualizacja 23:55 - Zadanie prowadzące na Zniszczone Wyspy jest już dostępne!
Aktualizacja 22:00 - Dodano nowy zwiastun pt. "Przeznaczenie Azeroth" z polskimi napisami.

Dzisiaj o północy oficjalnie rozpocznie się dodatek World of Warcraft: Legion (zakładając, że wszystko pójdzie zgodnie z planem i serwery nie wylecą w powietrze). Szóste rozszerzenie do gry zabierze nas na Zniszczone Wyspy, gdzie bohaterowie Hordy i Przymierza podejmą próbę powstrzymania Płonącego Legionu. W tym celu zawiązane zostaną Zakony Klasowe - organizacje składające się z najbardziej elitarnych przedstawicieli poszczególnych klas. W swoich siedzibach postarają się zebrać wszystko, co da im przewagę nad demonami, a zrobią to przy pomocy Artefaktów - potężnych broni, które będą rosnąć siłę wraz z postaciami graczy.

World of Warcraft: Legion wprowadza mnóstwo zmian i nowości - od nowych rajdów i podziemi, po najdrobniejsze ulepszenia graficzne. Nie sposób byłoby podsumować wszystkiego, jednak w tym artykule znajdziecie najważniejsze informacje o nowym dodatku, zaczynając od wprowadzenia do fabuły, a kończąc na nowych funkcjach i systemach.

Film wprowadzający

Zwiastun rozgrywki

Zwiastun premierowy

Historia

W następstwie porażki Płonącego Legionu na Draenorze, Gul'dan został wysłany do Azeroth, aby tam podjąć próbę otwarcia wrót dla demonicznych armii. Czarnoksiężnik wyruszył na Zniszczone Wyspy w celu odnalezienia starożytnego Grobowca Sargerasa, ale po piętach wciąż deptał mu Khadgar, arcymag Kirin Toru. Wydarzenia, które odbyły się bezpośrednio przed inwazją Legionu możecie poznać w polskiej wersji audiobooka Grobowiec Sargerasa, fenomenalnie przeczytanego przez Miłogosta Reczka.



Nowy dodatek to również nowa seria krótkich animacji - tym razem przybliża ona trzy kluczowe postacie, które napotkamy na Zniszczonych Wyspach, czyli Gul'dana, Illidana oraz Khadgara. Chociaż dwa filmy skupiają się w głównie na ich przeszłości, to animacja o Khadgarze przedstawia wydarzenia, które miały miejsce niedługo po tych z powyższego audiobooka.

Gul'dan

Khadgar

Illidan

Ostatecznie, wszystko rozstrzygnęło się na Strzaskanym Wybrzeżu. Horda i Przymierze zebrały swoje siły i wyruszyły na wyspę, gdzie znajdował się Grobowiec Sargerasa. Tam, pod dowództwem liderów obu frakcji i przy wsparciu największych bohaterów Azeroth, wspólnie podjęto próbę powstrzymania inwazji Legionu. To, jak zakończyła się bitwa możecie zobaczyć na poniższych cinematikach:


Blizzard przygotował też cztery komiksy, skupiające się na ważnych postaciach i frakcjach w nowym dodatku. Pierwszy, noszący nazwę Serce z Kamienia, opowiada o przebudzeniu się krasnoludzkiego króla Magniego i jego relacjach z Moirą. Zmierzch Suramaru przybliża kulisy sprzymierzenia się elfiej rasy Dzieci Nocy (Nightborne) z Legionem, a Podzielona Góra daje wgląd w historię plemion taurenów z Highmountain. Bez wątpienia powinniście jednak przeczytać zeszyt zatytułowany Dziedzic Wilka. Przedstawia on reakcję Anduina na wieść o śmierci jego ojca oraz pozwala nam na chwilę spojrzeć w przyszłość historii Warcrafta.

Komiksy są darmowe, lecz dostęp do nich wymaga stworzenia konta w serwisie Comixology lub Amazon.

Nowa zawartość

Zniszczone Wyspy

Wkrótce po przeniesieniu miasta Dalaran znad Karazhanu, dotarciu na Zniszczone Wyspy oraz zdobyciu swoich Artefaktów i założeniu Zakonów Klasowych, będziecie mogli rozpocząć przygodę na nowym kontynencie. Tym razem zdobywanie poziomów działa jednak trochę inaczej - w siedzibie Zakonu możecie wybrać jedną z czterech stref (Azsuna, Val'sharah, Stormheim lub Highmountain), a przeciwnicy zeskalują się do poziomu Waszych postaci, co pozwoli na odkrywanie historii w dowolnej kolejności.



Waszym głównym celem na Zniszczonych Wyspach będzie zdobycie Filarów Stworzenia (Pillars of Creation). To starożytne relikty tytanów, stworzone w celu ukształtowania Azeroth, które według Khadgara mogą powstrzymać inwazję Legionu. Każdy z nich jest ukryty w innej strefie.

Stormheim

Stormheim to kraina, gdzie setki lat temu osiedliła się część rasy vrykuli, w poszukiwaniu swoich prawdziwych bogów. W tej strefie znajdziecie Halls of Valor, gdzie po śmierci trafiają ich najwięksi wojownicy, oraz Helheim - tutaj Helya sprowadza niegodnych chwały u boku Odyna.

W tym miejscu rozbiły się też siły Przymierza pod dowództwem Genna Greymane'a oraz prowadzeni przez Sylvanas wojownicy Hordy. Doświadczymy tu rozwinięcia ich konfliktu oraz dowiemy się, czego tak naprawdę szuka Windrunner.


Azsuna

Przepełniona magią Azsuna ucierpiała najwięcej w efekcie inwazji Płonącego Legionu, który zajął niemal cały półwysep Faronaar i Wyspę Strażniczek. Wysłanniczki królowej Azshary przetrząsają strefę w poszukiwaniu reliktu znanego jako Tidestone of Golganneth, a na północy niebieskie smoki muszą poradzić sobie z wiecznie głodnymi mocy wygnańcami z Suramaru.


Highmountain

Highmountain to jeden z największych obszarów górskich w Azeroth, zamieszkany przez liczne plemiona taurenów, które dotychczas żyły w zgodzie z podziemną rasą drogbarów. W następstwie inwazji Legionu, Dargrul, przywódca drogbarów, ukradł taurenom starożytny relikt dający władzę nad potęgą ziemi. Teraz, plemiona muszą ponownie zjednoczyć się i z pomocą awanturników odzyskać skradziony Filar Stworzenia, jednocześnie stawiając czoła zagrożeniu ze strony Legionu.


Val'sharah

Ostoja druidów i miejsce, w którym Malfurion Stormrage pobierał nauki od Cenariusa, Val'sharah grozi niebezpieczeństwo na dwóch frontach. Z jednej strony, Płonący Legion rozpoczął atak na Świątynie Elune i zinfiltrował fortecę Black Rook Hold. Z drugiej, kraina jest powoli pochłaniana przez Szmaragdowy Koszmar z woli Xaviusa.


Suramar

Po osiągnięciu maksymalnego poziomu postaci, Khadgar skieruje was do Suramaru. Tam będziecie musieli zdobyć zaufanie Wieczernych i z ich pomocą stopniowo utorować sobie drogę do miasta, którego przywódczyni, Wielka Mistrzyni Elisande (Grand Magistrix Elisande) sprzymierzyła się z Gul'danem.

Łowcy Demonów

Co prawda osoby, które zakupiły World of Warcraft: Legion przed premierą, mogły już od kilku tygodni wypróbować nową klasę i powiązane z nią zadania startowe, jednak Łowcy Demonów to wciąż nieodłączny element nowego dodatku.

Legion wprowadza do gry drugą (po Rycerzach Śmierci) klasę bohaterską, która startuje na poziomie 98. Łowcy Demonów to uczniowie Illidana Stormrage’a, którzy poświęcili swoje życie na walkę z demonami. Pochłaniając ich moc, częściowo poddawali się spaczeniu aby rozwijać swoje umiejętności, dążąc do unicestwienia Płonącego Legionu.


Nowa klasa ma do wyboru tylko dwie specjalizacje: Havoc (DPS) i Vengeance (Tank) oraz jest dostępna wyłącznie dla nocnych i krwawych elfów. Ma kilka kluczowych, wyróżniających ją umiejętności, jak Metamorphosis (chwilowa przemiana w potężnego demona) czy Spectral Sight (możliwość zobaczenia przeciwników korzystających z niewidzialności). Oprócz tego, Łowcy Demonów otrzymają wyjątkowego wierzchowca, Felsabera.

Artefakty

Aby stawić czoła Płonącemu Legionowi, będą nam potrzebne najpotężniejsze bronie w całym Azeroth. W nowym dodatku, tę rolę pełnią Artefakty, które będą nam towarzyszyć przez cały okres jego trwania. Wyruszymy po nie zaraz po przybyciu na Zniszczone Wyspy, dokonując wyboru pomiędzy specjalizacjami dostępnymi dla naszej klasy (każdej odpowiada inna, wyjątkowa broń).



Po wykonaniu krótkiej serii zadań, w końcu otrzymamy nasz Artefakt. W trakcie przygód na nowym kontynencie będzie on rosnąć w siłę. Gracze, zdobywając Moc Artefaktów (Artifact Power) mogą stopniowo odblokowywać kolejne cechy swojej broni, które ulepszają lub rozwijają umiejętności ich klasy. W podziemiach, rajdach i otwartym świecie znajdziecie również relikty, działające na podobnej zasadzie, co klejnoty (gems) oraz zwiększające poziom przedmiotu Artefaktu.

Aby zapewnić większą różnorodność, Blizzard wprowadził dla każdego Artefaktu kilka wariantów wyglądu, które można odblokować poprzez różne aspekty rozgrywki - od wykonywania zadań, po walki na polach bitew. Każda broń ma też ukryte umiejętności (przykładowo, Ashbringer ma niewielką szansę na natychmiastowe zgładzenie przeciwnika, który jest demonem). Większość z nich nie została jeszcze odkryta, także spodziewajcie się wszystkiego.

Zakony Klasowe

Zaraz po Dalaranie, siedziby Zakonów Klasowych to miejsca, w których zapewne spędzicie najwięcej czasu w nowym dodatku. Napięta atmosfera pomiędzy Hordą a Przymierzem zmusiła przedstawicieli poszczególnych klas do zebrania się i stworzenia organizacji, których członkowie wspólnymi siłami spróbują powstrzymać Płonący Legion.



Siedziba każdego Zakonu znajduje się w kluczowym dla danej klasy miejscu. Szamani stworzyli swoją na otaczających Maelstrom skałach, Paladyni w sanktuarium pod Light’s Hope Chapel, a Łotrzy w podziemiach Dalaranu. Znajdziecie tam członków obu frakcji oraz ważnych przedstawicieli klas, jak Rehgar Earthfury, Lord Maxwell Tyrosus czy Valeera Sanguinar, a także specjalne miejsce do ulepszania Artefaktów.

W każdym Zakonie Klasowym, w pewnym momencie odblokuje się dostęp do wyjątkowej, kilkuczęściowej kampanii fabularnej. Przykładowo, Rycerze Śmierci będą musieli zebrać nowych Czterech Jeźdźców, a Łotrzy zbadać niepokojące wydarzenia powiązane z organizacją SI:7. Ukończenie kampanii zostanie nagrodzone między innymi nowym wariantem wyglądu Artefaktu i dodatkowym miejscem na relikt w zakładce ich ulepszania.


W swoich siedzibach znajdziecie też nowy, odświeżony system misji, który częściowo przypomina ten z Warlords of Draenor. Tym razem nagrody są jednak znacznie skromniejsze, macie tylko sześciu czempionów, a część misji odblokowuje niedostępne inaczej zadania.

Podziemia

W Legionie, podziemia mają odgrywać znacznie ważniejszą rolę, niż kiedykolwiek wcześniej. Oprócz tradycyjnych poziomów trudności - normalnego i heroicznego, tryb mityczny ma zapewnić alternatywę dla rajdowania. Trzy tygodnie po premierze, gracze zaczną zdobywać tam specjalne klucze (keystones), które mogą utrudnić podziemia i jednocześnie zwiększyć jakość otrzymywanych łupów.

Dodatek wprowadza do gry dziesięć nowych podziemi. Blizzard przybliżył każde z nich w poniższych artykułach:

Vault of the Wardens | Violet Hold

Eye of Azshara | Neltharion's Lair

Black Rook Hold | Darkheart Thicket

Halls of Valor | Maw of Souls

Rajdy

Pierwszy tier w World of Warcraft: Legion miał składać się z 17 bossów w dwóch rajdach: The Emerald Nightmare oraz The Nighthold, ale z informacji o aktualizacji 7.1 wiemy, że pomiędzy nimi ma pojawić się trzeci, niewielki rajd, który stanowi zwieńczenie historii w Stormheim.

The Emerald Nightmare

Szmaragdowy Sen został stworzony przez tytanów jako plan samego Azeroth - zalesione, perfekcyjne odbicie, które przedstawia stan natury, gdyby pozostała nietknięta przez tak zwaną cywilizację. Przez wiele lat, druidzi i strażnicy zauważali znaki niepokojącej obecności wewnątrz Snu. Dzięki wpływom Legionu i władcy koszmaru, Xaviusa, skażenie to rozprzestrzeniło się i jeśli nie zostanie powstrzymane, wkrótce pochłonie całe Azeroth.

Liczba bossów: 7
Położenie: Val'sharah
Daty otwarcia: 21 września (N, HC), 28 września (M, LFR 1/3), 12 października (LFR 2/3), 26 października (LFR 3/3)


The Nighthold

Największa budowla na Zniszczonych Wyspach i jedna z największych w Azeroth, Nighthold jest świadectwem osiągnięć cywilizacji Dzieci Nocy. Wzniesione wokół Studni Nocy - podtrzymującego Suramar przez wieki źródła tajemnej energii, miejsce to stanowiło niebiańską odskocznie od problemów świata. Kiedy spaczona burza zaczyna kłębić się jednak nad dawną świątynią Elune, a sam Gul’dan przebywa w pałacowych murach, to ostoja elfów stała się źródłem kłopotów.

Liczba bossów: 10
Położenie: Suramar
Daty otwarcia: Nieznane (prawdopodobnie styczeń 2017)

PvP

Blizzard ma w zwyczaju z każdym nowym dodatkiem modyfikować nieco rozgrywkę PvP (chociażby poprzez balansowanie klas), ale główne systemy od dłuższego czasu pozostawały bez zmian. W Legionie przygotowano jednak dużo nowości dla entuzjastów walk z innymi graczami.

Wprowadzono całkiem nowy system zdobywania Honoru. Teraz pełni on rolę podobną do doświadczenia - walcząc na arenach i polach bitew będziecie stopniowo odblokowywać nowe poziomy, a wraz z nimi kolejne talenty w oddzielnym drzewku, które działa wyłącznie w PvP. Po osiągnięciu 50 poziomu Honoru możecie kontynuować grę ze wszystkimi talentami, albo zresetować cały proces, przy czym wzrośnie wasz prestiż oraz otrzymacie wyjątkowe nagrody. Szczegółowe informacje na ten temat znajdziecie w poniższym artykule.



Pomimo, że tym razem ponownie nie zostaną dodane nowe pola bitew (chociaż nie wykluczone, że pojawią się w przyszłych aktualizacjach), to do gry wprowadzono dwie nowe areny: Ashamane's Fall oraz Black Rook Hold Arena.

Zadania Światowe

Zadania Światowe to całkiem nowy element rozgrywki dla postaci na maksymalnym poziomie. Zamiast wykonywania codziennych zadań dla różnych frakcji, jak w Mists of Pandaria, czy zbierania kryształów Apexis w Warlords of Draenor, tym razem to my możemy zadecydować, co, gdzie i kiedy chcemy robić.



Na mapie kontynentu pojawią się znaczniki odpowiadające różnym aspektom gry - od szybkich, jednoosobowych zadań i walk zwierzaków, do światowych bossów oraz potyczek z innymi graczami. Dostępne będą też zadania emisariuszy, za które otrzymamy cenne łupy i reputację z jedną z frakcji, wykonując dowolne Zadania Światowe w jednej ze stref. To prosty system, który ma zachęcić nas do gry w otwartym świecie i zapewnić nowy sposób na zdobywanie łupów.

Profesje

Na koniec, profesje w nowym dodatku zmieniły się niemal nie do poznania. Między innymi, zobaczymy znacznie więcej zadań (również fabularnych) powiązanych z poszczególnymi profesjami. Przykładowo, w Highmountain można natrafić na plemię taurenów specjalizujące się w górnictwie – pomagając im, nie tylko poznamy ich historię, ale otrzymamy też wyjątkowe nagrody.



Dodatkowo, wasze postacie mogą stać się teraz bardziej wykwalifikowane w zbieraniu lub tworzeniu wybranych materiałów. Jako zielarz, natrafiając na nową roślinę możecie otrzymać zadanie, które wyśle Was do Dalaranu. Tam, po rozmowie z lokalnym mistrzem zielarstwa otrzymacie możliwość ulepszenia rangi swoich umiejętności w zbieraniu tej rośliny, co odblokuje dodatkowe bonusy, jak szybsze zbieranie lub zdobywanie większej ilości materiałów.

Tak wygląda ogólne podsumowanie nowości i zmian, ale Zniszczone Wyspy kryją o wiele więcej tajemnic i ciekawostek. Złapcie za miecze, łuki, topory i przygotujcie się na podróż, aby stawić czoła Płonącemu Legionowi!