Azsuna jest domem dla resztek starożytnej rasy nocnych elfów, rozbitej przez gniew Królowej Azshary. To przeklęta, pełna tajemnic ziemia, która stanowi schronienie dla pozostałości rodu niebieskich smoków.




Porozmawialiśmy z Erikiem Maloofem (Senior Game Desinger), aby dał nam wgląd w nową strefę i opowiedział o tym, co możecie tam znaleźć.


P: Jak opisałbyś atmosferę tej strefy?

Eric Maloof: Azsuna to strzaskana ziemia, przeklęta na ponad dziesięć tysięcy lat, jeszcze przed Rozbiciem. Jest to również ziemia podbita, zapewne z największym natężeniem demonów na Zniszczonych Wyspach (za wyjątkiem Strzaskanego Wybrzeża). Płonący Legion podjął decyzję, aby przemienić Azsunę w główną linię frontu, przejmując półwysep Faranaar i dokonując zaostrzonej inwazji na Wyspę Strażniczek (Isle of the Watchers). Zaatakowali też od strony Suramaru i stworzyli obszar o nazwie Felblaze Ingress.

Azsunę można nazwać parkiem magicznych eksperymentów dla elfów. Akademia stanowiła centrum wiedzy magicznej, zanim Królowa Azhara rozbiła artefakt znany jako Tidestone of Golganneth, co wywołało klątwę. W skrócie, klątwa zabiła wszystkie elfy i skazała je na wieczne istnienie – ich dusze, zamiast powrócić do Wielkiego Drzewa, utknęły na miejscu w postaci duchów.

Azurewing Repose to piękny obszar, gdzie gracze poznają inne oblicze niebieskich smoków. Znajdziemy tam najstarszego przedstawiciela tego rodu, utrzymującego się przy życiu o ostatnich siłach dzięki magii zawartej w wyspie. Jezioro energii w którym przebywa jak na razie mu na to pozwala, jednak przyciąga również uwagę Wieczernych (Nightfallen) oraz mieszkańców Suramaru.

W Azsunie bez wątpienia wiele się dzieje. To prawdopodobnie jedyna strefa, w której nie dominuje jedna, określona siła, ponieważ nikt tak naprawdę nie chce się do niej zbliżać. Elfy z Suramaru zachowują odległość, bo kraina jest przeklęta – więc dlaczego miałyby tu przychodzić? Dla nas, jedynym powodem jest fakt, że Królowa Azshara chce zdobyć ukryty tam Filar Stworzenia, oraz musimy powstrzymać atakujące demony. W innym wypadku również trzymalibyśmy się z daleka. Nie chcemy tam iść, ale tak naprawdę nie mamy wyjścia – to jak historia z horroru, o którą sami się prosimy.


P: Które obszary w Azsunie należą do twoich ulubionych i dlaczego?

Bez wątpienia Faranaar – widzimy, co dzieje się z miejscem należącym wcześniej do nocnych elfów, kiedy uderza w nie skumulowana siła Płonącego Legionu. W dolnej części półwyspu, gdzie gracze wykonują zadania podczas zdobywania poziomów, wciąż można dostrzec pozostałości elfickich ruin. Górna część jest jednak niemal w całości opanowana przez demony. Tak właśnie działają i wkrótce tak mogłoby wyglądać całe Azeroth. Najlepszym przykładem jest zapewne demoniczny świat Mardum. Oto jak wygląda stawka, o którą tak naprawdę walczymy. W pewnym stopniu możemy to odczuć już teraz, podczas trwających od niedawna inwazji. Nie jest to jednak kompletne przejęcie kontroli. Pojawiają się konstrukcje Legionu, a gracze mogą przewidywać jak wyglądałby świat, gdyby demony zwyciężyły.

Kolejnym ulubionym obszarem jest miasto w Akademii, ruiny Nar’thalas. Deweloperzy wykonali wspaniałą robotę chcąc upewnić się, że każdy odczuje klimat tego miejsca i pomyśli „dawno, dawno temu, tutaj znajdował się niezwykle ważny punkt cywilizacji elfów, który został kompletnie zniszczony przez gniew Azshary”. Myślę, że ewolucja (a właściwie regresja) tego miejsca, w porównaniu do np. Suramaru, jest naprawdę interesująca. Wykorzystany tu zestaw artystyczny jest podobny, ale bardziej podniszczony, wyblakły i stary. Wydaje mi się, że to bardzo charakterystyczny punkt zaczepienia w całej strefie.


P: Z jakich powodów gracze mogliby wybrać tę strefę jako pierwszą?

Jestem szczerze przekonany, że wszystkie cztery strefy, w których zdobywa się poziomy robią niezwykłe wrażenie. Jeśli chcą jednak w większym stopniu doświadczyć zagrożenia, jakim jest Płonący Legion, to bez wątpienia znajdą je w Azsharze.

P: Co sprawi, że gracze będą chcieli powrócić do tej strefy?

Kiedy rozplanowywaliśmy Azsunę, zostawiliśmy dużo miejsca na zawartość dla graczy na maksymalnym poziomie. Dzięki technologii skalującej przeciwników pojawiła się jednak okazja na wprowadzenie innych elementów rozgrywki dla wszystkich graczy.


Odstawiając na bok Timeworn Strand – obszar związany z PvP, na zachodzie trwa inwazja nag wdzierających się do elfich ruin, które częściowo zsunęły się pod powierzchnię oceanu. Być może był to efekt Rozbicia, a być może Kataklizmu – kto wie?

Jest też Wyspa Strażniczek dla postaci na maksymalnym poziomie. Na miejscu zlecą wam one pozbycie się potworów, które uciekły z ich Krypty i porozbijały w różnych miejscach obozowiska. W dodatku, Płonący Legion przejął jedną z wieży i walczy o kontrolę nad drugą, wykorzystując Łowców Demonów oraz inne istoty, które obiecały mu posłuszeństwo.

Oprócz tego, w strefie znajdują się dwa podziemia. Krypta Strażniczek (The Vault of the Wardens), a także Oko Azshary (Eye of Azshara), które jest magicznie połączone z Azsuną. Jest to tak naprawdę punkt etapowy dla sił Azshary, teleportowanych później do środkowej części strefy lub wypływających na jej wybrzeże. Widzimy to od razu, podczas pierwszej wizyty na tym obszarze.

Mamy więc wiele powodów, aby powrócić – nie wspominając już o zadaniach związanych z profesjami, porozrzucanych po całej strefie.


P: Czy jest coś jeszcze, czego gracze mogą się tu spodziewać?

Jest wiele małych, anegdotycznych wstawek, ale nie chcemy zdradzać zbyt wiele. Jedna z najbardziej zajmujących historii skupia się na Księciu Farondisie i jego odkupieniu. To elf, który starając się działać właściwie, skazał swój lud na wieczne potępienie. Wykorzystując jeden z Filarów Stworzenia, chciał powstrzymać Królową Azshare i wydarzenia związane z Rozbiciem oraz Studnią Wieczności. Królowej udało się jednak uzyskać nad nim przewagę i teraz Farondis obwiniany jest przez swoich dawnych poddanych. Widząc, jak poniża go jego własny lud, po czym pomaga on nam odzyskać Filar Stworzenia, gracze doświadczą świetnej historii odkupienia.

Z kolei na północy, jeden z Wieczernych próbuje opanować swój głód magicznej energii. Kibicujemy mu, ale nie mamy do końca pewności, jak zakończy się jego historia.