Jeśli od dłuższego czasu nie graliście w World of Warcraft, to warto sprawdzić dzisiaj zakładkę powiadomień w aplikacji Battle.net. Na oficjalnych forach i na Reddicie zauważono, że Blizzard zaczął wysyłać niektórym nieaktywnym graczom prezenty w formie darmowego awansu postaci na poziom 100!

Ta „cicha” promocja jest powiązana z 15 rocznicą World of Warcraft i zdaje się obejmować przede wszystkim konta nieaktywne od ok. 2 lat. jednak sądząc po komentarzach graczy, upominek trafił też częściowo do osób z aktywną subskrypcją. System przyznawania awansów musi być więc w jakimś stopniu losowy.

Blizzard nie podał dotychczas żadnych oficjalnych informacji na temat tej promocji. Jesteśmy ciekawi, czy któryś z czytelników WoWCenter.pl załapał się na darmowy awans - napiszcie w komentarzach!

Dzisiaj (8 sierpnia) o godz. 20:00 czasu polskiego rozpocznie się jednodniowy otwarty test WoW Classic. Do gry będą mogły zalogować się wszystkie osoby, które posiadają aktywny czas gry w World of Warcraft. Aby wziąć udział, wystarczy pobrać klient przez aplikację Battle.net.

Test ma sprawdzić przede wszystkim stabilność gry przed premierą 27 sierpnia, zwłaszcza w początkowych strefach, dlatego gracze będą mogli osiągnąć maksymalnie 15 poziom postaci. Blizzard opublikował przy okazji wymagania systemowe dla WoW Classic, które - jak możecie się spodziewać - nie są zbyt wymagające.

Do zobaczenia w Azeroth!

W nocy z czwartku na piątek na Publicznym Serwerze Testowym pojawił się pierwszy build aktualizacji 8.2.5! Na BlizzConie dowiedzieliśmy się już, że jedną z nowości w tym patchu będą odświeżone modele goblinów i worgenów, ale z plików gry wysypały się też inne ciekawe informacje!


Największą niespodzianką jest nowy model Wrathiona - jeden z ostatnich przedstawicieli czarnych smoków nareszcie powraca! Naszego tajemniczego przyjaciela, który niegdyś pomagał nam zdobywać legendarne przedmioty, niemal całkowicie ominęły wydarzenia z dwóch poprzednich dodatków. Wszystko wskazuje na to, że teraz odnajdziemy go w Karazhanie.

Nowych modeli doczekały się również inne postacie. Pierwszą jest Calia Menethil, siostra Arthasa, która w książce Cisza przed Burzą została zgładzona przez Sylvanas, a później wskrzeszona jako nieumarła dotknięta przez światłość. Jest też nowy wygląd Zekhana (znanego pod pseudonimem Zappy Boi) oraz słynnej łotrzycy Valeery Sanguinar, która współpracuje teraz z Anduinem (nie zwracajcie uwagi na zbugowane włosy).


Nie zabrakło nowych wierzchowców - oto pierwszy rzut oka na nagrody związane z 15 rocznicą World of Warcraft - baran i wilk z klasycznej wersji Alterac Valley. Pojawił się też wielbłąd, który ma być powiązany z nowym systemem Recruit-a-Friend.


W plikach gry odnaleziono dane sugerujące nowy Warfront, który miałby znajdować się w Durotarze, ale powiązana z nimi mapa pochodzi z rajdu Siege of Orgrimmar. Dodatkowo, możliwe że w grze pojawi się opcja logowania za pomocą numeru telefonu zamiast adresu e-mail.

Na polską wersję komiksu Mechagon, który wprowadza nas w fabułę Rise of Azshara, trzeba było czekać ponad miesiąc. Angielski oryginał został opublikowany jeszcze przed premierą aktualizacji 8.2. Teraz możemy jednak w końcu przedstawić Wam historię Kervo - gnoma, który odkrył Mechagon!

Nikt nie jest w stanie uniknąć śmierci - nikt poza mieszkańcami Mechagonu, jeśli wierzyć opowieściom. Większość gnomów uważa, że Mechagon to jedynie naciągana legenda, ale nie stary i doświadczony odkrywca Kervo. Po latach dociekliwych badań wyruszył on na wyprawę, która zapewne okaże się jego ostatnią. Postawiwszy wszystko na jedną kartę, Kervo chce odnaleźć Mechagon i odkryć sekret wiecznego życia, dopóki ma jeszcze czas.


Komiks opracował Matt Burns, starszy scenarzysta w dziale kreatywnym Blizzarda. Za ilustracje odpowiada natomiast Miki Montlló, uznany hiszpański rysownik, który współpracował m.in. ze studiem Laika i stworzył serię Warship Jolly Roger.

Wcześniejsze darmowe komiksy z World of Warcraft są dostępne pod tym tagiem: LINK

Pamiętam, jak z wielką nadzieją przyjąłem informację o tym, że po latach posuchy Fabryka Słów wznawia wydawanie książek Warcrafta i z jakim rozczarowaniem usłyszałem, że kończą na dwóch książkach… Na szczęście żałoba nie trwała długo: porzucone sierotki przygarnęło wydawnictwo Insignis i od tamtego dnia skrupulatnie wydaje nie tylko aktualne pozycje, ale również powraca do starszych książek sprzed lat, dzięki czemu mogę powoli wymieniać w mojej kolekcji angielskie egzemplarze na pisane w rodzimym języku. Wydanie Ostatniego Strażnika jest jednak podwójnie ważnym wydarzeniem. Pomijając już fakt pojawienia się kolejnej pozycji ze świata Warcrafta, nie można nie zauważyć, że jest ona wyjątkowa!

Ostatni Strażnik zagościł już na półkach polskich księgarń za sprawą ISA jakieś 15 lat temu i od tego czasu jest dla fanów Warcrafta, razem z paroma innymi wydaniami tegoż wydawnictwa, graalem literackim, którego ceny za używane egzemplarze nieraz przekraczają kilkukrotnie cenę okładkową! Należę do tych nielicznych dziś szczęśliwców, którzy nabyli książkę zaraz po premierze. Przez lata plułem sobie w twarz, że nie kupiłem większej liczby egzemplarzy, zakładając w ten sposób najkorzystniejszą w naszym kraju lokatę pieniężną. Chociaż i tak pewnie plułem mniej niż osoby, które trzymały swoich Strażników, licząc, że ich cena rynkowa jeszcze wzrośnie… Porzucając jednak finansowe dylematy, przejdźmy do rzeczy!

Nieobecny Strażnik

Wydanie Ostatniego Strażnika w końcu zamknęło lukę w literackiej historii z czasów wojen z orkami. Wydawnictwo Insignis wypuściło już w 2017 Narodziny Hordy oraz w 2018 i na początku 2019 roku Fale Ciemności i Przez Mroczny Portal, pomijając Ostatniego Strażnika, którego należy umiejscowić między Narodzinami a Falami. Niezależnie jednak od powodów takiej decyzji, dobrze, że wreszcie jest!


Ostatni Strażnik należy w mojej ocenie do czołówki książek z uniwersum Warcrafta. Byłem nią zachwycony 15 lat temu i niewiele się zmieniło w mojej ocenie. Dobrze było wrócić do studiów młodego Khadgara w Karazhanie i trudności, jakie napotkał w tajemniczej wieży. Zapewne to dzięki książce wciąż uważam Karazhan za najlepsze podziemie, do którego wciąż chętnie wracam i wracać będę (dzięki Blizzardzie za odświeżoną wersję!).

Akcję książki możemy podzielić na dwie części. Główną i zdecydowanie obszerniejszą opowiadającą historię Khadgara i jego mistrza, tytułowego Strażnika, Medivha, oraz pomniejszą, tworzoną przez wizje przeszłości. Otóż wieża Karazhan jest niezwykłym miejscem nie tylko z powodu jej właściciela. Postawiona została na skrzyżowaniu żył energetycznych planety, stając się czymś w rodzaju klepsydry, przez którą, według słów Medivha, przelatują ziarenka z zapisaną przeszłością. Nie wiadomo kiedy trafi się na jakieś i czego będzie dotyczyć. Możemy zatem ujrzeć m.in. legendarną bitwę matki Medivha, Aegwynny, spolszczonej tutaj na Egwinę, oraz władcy Płonącego Legionu, Sargerasa jak i moment poczęcia samego Medivha… no dobra, dopiero scenę poranku PO poczęciu. Wiem, rozczarowujące. Wracając jednak do tematu, Ostatni Strażnik ukazuje nam historię sprowadzenia orków do Azeroth oraz czasy Pierwszej Wojny, kiedy to królestwo Wichrogród upadło pod naporem nieposkromionej Hordy. Jest to również poniekąd wstęp do gry Warcraft III: Rządy Chaosu. Zrozumiecie, gdy przeczytacie zakończenie.


W Przełęczy Wichrowej Zguby wieża Karazhan się wznosi

Zapewne wielu czeka na parę słów o przekładzie, gdyż to on budzi zwykle najwięcej emocji. Nie będzie pewnie zaskoczeniem informacja, że wg przyjętych zasad obowiązujących obecnie w lokalizacji uniwersum Warcrafta, spolszczone zostały nie tylko nazwy geograficzne i nazwiska, ale również niektóre imiona (jak przytoczona powyżej Egwina). Nie mam zamiaru rozwodzić się nad słusznością decyzji, zwrócę jednak uwagę na pewną ciekawostkę. Jak wiemy, Lore Warcrafta ulega ciągłym zmianom i to, co było aktualne 15 lat temu, teraz zostało przepisane lub uzupełnione. Porównując z ciekawości obie wersje książki z miłym zaskoczeniem stwierdziłem, że w miejscach, gdzie to było możliwe, wydawnictwo wprowadziło uaktualnienia. Widzimy to po nazwie królestwa, które nie jest już Azerothem (to obecnie nazwa samej planety), a Wichrogrodem. Karazhan nie leży teraz w Górach Rudych Grani (Redridge Mountains), a w Deadwind Pass, czyli Przełęczy Wichrowej Zguby. Niby niewielka rzecz, a cieszy, zwłaszcza, że eliminuje możliwe zgrzyty w obecnym Lore.

Czy trzeba zachęcać?

Zadaję to pytanie retoryczne z braku pomysłu na nagłówek. Ostatni Strażnik opisuje jeden z kluczowych momentów historii Azeroth, dziejący się w dobrze znanym i lubianym zakątku krainy. Pierwsze skrzypce grają ikoniczne postacie Warcrafta, a w tle płoną wsie i pola. Dodatkowo, jeśli ktoś już oglądał film Warcraft: Początek może sobie porównać historię i zdecydować, czy woli wersję z filmowego uniwersum, czyli historię, jaką teraz chętnie opowiedzieliby twórcy, czy raczej pierwotną i obowiązującą w grze. Ja jestem zdecydowanie za drugą opcją. Teraz i zawsze i na wieki wieków. Bez Amen ;)

Recenzja pochodzi od zaprzyjaźnionej z nami Pradawnej Kroniki.

Wieczny Pałac Królowej Aszary (The Eternal Palace) - najnowszy rajd wprowadzony wraz z aktualizacją 8.2 do World of Warcraft - otworzył dziś swe podwoje przed graczami. Zgodnie z oczekiwaniami, po pokonaniu ostatniego bossa - Królowej Aszary we własnej osobie - raczeni jesteśmy przerywnikiem filmowym. Oto on - z polskimi napisami z oficjalnego polskiego kanału World of Warcraft na YouTube!

Uwaga na spoilery!

Przedstawiamy nowy cinematic z polskimi napisami, który zobaczycie w aktualizacji 8.2: Rise of Azshara. W nowym rozdziale kampanii wojennej zarówno rebelianci z Hordy, jak i Przymierze wyruszają do Orgrimmaru, gdzie w podziemiach uwięziony za zdradę jest przywódca taurenów, Bain Krwawe Kopyto (Baine Bloodhoof). Poniżej możecie zobaczyć, jak wygląda zakończenie tej serii zadań.

Już dziś, 3 lipca, na polskich półkach pojawi się kolejna część z serii Blizzard Legends - World of Warcraft: Ostatni Strażnik. Dostępny do niedawna jedynie z drugiej ręki klasyk powraca w nowym wydaniu i nowym przekładzie. W ramach szybkiego powtórzenia przed lekturą powieści prezentujemy Wam kolejny cykl krótkich not biograficznych o najważniejszych postaciach. Autorem cyklu jest jak zawsze Piotr "Ventas" Budak z Pradawnej Kroniki.



Obecnie ostoja ludzkości, królestwo, które równie dobrze mogłoby mieć w swym herbie feniksa zamiast lwa, gdyż, choć męstwa nie brakuje jego mieszkańcom, podobnie jak ognisty ptak, Wichrogród zginął w płomieniach, aby następnie powstać z popiołów silniejszym i piękniejszym. Jak wyglądał jego historia przed otwarciem Mrocznego Portalu?

Wichrogród powstał 1 200 lat temu w czasie podziału Imperium Aratorskiego, kiedy to potomkowie króla Thoradina pod kierunkiem śmiałka o imieniu Faldir opuścili mury miasta Strom i udali się w daleką podróż na południe. Po długiej wędrówce odkryli urodzajną krainę zakładając w Kniei Elwynn swe królestwo. Wichrogród został otoczony wysokimi i masywnymi murami, mającymi oprzeć się silnym wiatrom, od którego miasto wzięło swoją nazwę.

W przeciągu wieków Wichrogród rozrósł się, zakładając w oddaleniu od stolicy kolejne osady: Złote Włości w centrum Kniei Elwynn, Jezierne Włości w Górach Rudych Grani, Wielkie Sioło w Jasnej Kniei oraz liczne farmy w Zachodnim Skraju, który został spichlerzem królestwa. Wciąż Wichrogród pozostawał jednak najmniejszym i najbardziej niedostępnym ze wszystkich królestw. Nie przeszkodziło to jednak szerzącym wiarę w Świętą Światłość kapłanom z Lordaeronu, którzy dotarli nawet do odizolowanego od reszty świata państewka, zakładając w Północnych Włościach opactwo.


75 lat przed otwarciem Mrocznego Portalu Wichrogród stanął w obliczu poważnego zagrożenia. Przez lata królestwo było nękane najazdami gnoli i trolli, ale były to niewielkie incydenty, które nie mogły zagrozić bezpieczeństwu stolicy. Za panowania króla Barathena Wrynna ataki watah gnoli stały się jednak bardziej skoordynowane i, co nie mieściło się w głowie ludziom, najeźdźcy potrafili wyprowadzić w pole doświadczonych dowódców Wichrogrodu. Za wszystkim stał gnol Miażdżykieł, który odznaczał się wyjątkowym jak na swą rasę darem przywódczym. Pozostałe watahy, uznając go za samca alfa, zgodziły się podążyć za nim i najechać królestwo. Król Barathen z niepokojem zauważył, że gnole z takim uporem napierały na mury miasta, że władca nie był w stanie wysłać swych rycerzy na pomoc farmerom z Zachodniego Skraju, zostawiając ich na pastwę gnoli, zgodnie z planem Miażdżykła. Zapędzony w kozi róg Barathen rozesłał emisariuszy do innych królestw z błaganiem o pomoc, ale nikt z pozostałych władców nie zdobył się na wsparcie leżącego na uboczu państwa. Rozgoryczony postawą królów Barathen postanowił samemu wyeliminować zagrożenie ze strony gnoli. Pod osłoną nocy Wrynn poprowadził niewielki oddział rycerzy do Gór Rudych Grani, gdzie znajdowało się obozowisko Miażdżykła. W momencie, gdy cała armia gnoli przypuściła kolejny atak na Wichrogród, Barathen zaatakował nieliczną pozostałą straż Miażdżykła. Zaskoczony alfa nie miał szans i zginął z rąk ludzi. Bez jego przywództwa gnole rozpierzchły się chaotycznie, gdyż żaden z licznych pretendentów do spuścizny Miażdżykła nie był w stanie utrzymać stanowiska.

Wichrogród przetrwał, ale Barathen po kres swoich dni nie zapomniał, że inni władcy odwrócili się od jego ludu. Poprzysiągł uczynić królestwo tak potężnym, żeby już nigdy nie musiało prosić o pomoc. Nikogo.