Filmy

Ta, Batman też jest :p.

Batman to będzie jutro!

co do Batmana wybiera się ktoś?

Owszem, jutro wczesnopopołudniową porą do krakowskiego Multikina Zaciskam kciuksony za godny finał.

Mroczny Rycerz Powstaje. Starałem się wynotowywać w pamięci swoje reakcje podczas seansu i porównywać je z tymi, które pamiętałem z pobytu w kinie na części II, pomimo jasnych różnic między obrazami, które znane były jeszcze przed projekcją.

Samiuteńki początek, co pewnie czytaliście już w internetsach, jest w istocie bardzo efektowny i robi wrażenie, chociaż widowiskowość wzięła tutaj chyba prym nad błyskotliwością, w przeciwieństwie do sceny otwierającej część drugą. Bane i jego głos owszem, budzą niepokój. Tom Hardy grał chyba najlepiej jak się dało, chociaż spod maski dało się niezbyt wiele. Niestety sama postać w urealistycznionej wizji Nolana była dość jednowymiarowa, i pomimo kilku 'ujawnień' bliżej końca filmu, Bane jawi się do końca jako kawał bydlaka z planem równie mało wyszukanym, jak kreacja tej postaci. Nie żebym się tego nie spodziewał, Bane to nie Joker, ale niezbyt to Nolanowskie.

Niemniej, po fajnym początku następuje dość monotonna i moim zdaniem najgorsza część finału. Nie jest pozbawiona emocji zupełnie, ale jednak było dość nudnawo obserwować żenujące zachowanie Bruce'a i słuchać patetycznych tekstów Alfreda. Serio, dialogi w II części stały na innym, wyższym poziomie. Mimo tego perspektywa nadchodzącej konfrontacji skutecznie zdołała podtrzymać napięcie. A gdy już do niej w końcu doszło... Oh my, tak, nareszcie zrobiło się równie emocjonująco, albo nawet bardziej, jak w Mrocznym Rycerzu. Wierciłem się nerwowo w fotelu. Uff, film uratowany.

Od mniej więcej połowy filmu zaczął ujawniać się kunszt Chrisa. Kilka następujących w tym czasie sekwencji jest zrobionych fenomenalnie, szczęka opada i wgniata w fotel. Doskonałe tempo, świetne ujęcia i zjadliwy bez mrugnięcia okiem patos (no dobra, może poza śmiesznym "Połączcie mnie z prezydentem". ). Tylko... kurczę... jesteśmy za połową filmu, a tymczasem nagromadzenie 'spraw' do pokazania powoduje, że wszystko zdaje się bardzo niezdrowo (nomen omen; ci po seansie wiedzą, do czego piję) przyspieszać. Wszystko pędzi takim tempem, że nawet niezbyt skupiony widz w kilku momentach dostrzeże dziwne luki i paskudne uproszczenia, które poddają w słuszną wątpliwość jakość scenariusza braci Nolanów.

Na szczęście, kiedy znowu film wpadał w słabszy okres, reżyser ratuje go efektownymi scenami (mimo kilku durnot, które jednak z racji dynamiki ostatnich kilkudziesięciu minut przychodzi łatwiej zaakceptować). "Rozwiązanie" następuje w sumie dość nagle, po czym rozpoczyna się (choć znów, nie pozbawiona rys) moim zdaniem jedna z najlepszych i najbardziej satysfakcjonujących sekwencji finałowych ostatnich czasów. Film zostawia po sobie dobry posmak solidnie wykonanej roboty. Nie dzieła, ale roboty, po której zakończeniu jesteśmy tak po ludzku szczęśliwi.

Chociaż głównym antagonistą zachwycony nie byłem, to jednak inni aktorzy dali radę zapisać się na plus, w szczególności świetna Anne Hathaway. Joseph Gordon Levitt też jest całkiem przekonujący w swojej niezłomnej wierze w Batmana. Trochę zawiodłem się na muzyce i mam wrażenie, że Hans pracował nad nią może ze dwa dni, bo jedynym nowym motywem jest ten towarzyszący Bane'owi. Poza tym soundtrack jest przeniesiony 1:1 z poprzednich części, co jest rozczarowujące.

Koniec końców, wyszedłem z kina uradowany. Nie obejrzałem dzieła wybitnego, film nie wybił się właściwie niczym nad wyraz szczególnym. Nie zapadnie w pamięć po jednej tylko rzeczy. Zapamiętamy go jako porządne kino akcji oraz godne, satysfakcjonujące zwieńczenie fantastycznej, dojrzałej trylogii.