Jak zacząłeś/ęłaś przygode z WoWem?

TIBIA mnie wychowała bitwy w thais pod depo. mój druid i sorcer mój domek. skończyłem z tibią i zczołem przygodę z wowem i już 3 konto i brak na jeb****o pre paida :)

Najpierw WC3, potem kolega namowil na gre na Pajracie (2010), dalej był trial (2010), potem znowu pajret i w końcu kupiłem grę kiedy to w moim empiku była jakaś promocja że za kilka(dziesiąt) złotych zakupiłem WoWa (z TBC ale pudełko jeszcze z classica :) i tak pogrywam do dziś z większymi lub mniejszymi przerwami od premiery MoPa

Moja historia jest bardzo romantyczna. Także jak komuś się nie chce, może nie czytać.

Część romantyczna (dla chętnych)
Miałam w liceum kolegę, który strasznie mi się podobał. Był typowym klasowym szaraczkiem, przystojny, ale niższy ode mnie, po wódce zmieniał się w pogodną wersję Diabła Tasmańskiego i zaczynał biegać. Biegał aż do otrzeźwienia. Po pierwsze był perkusistą, po drugie miał niesamowity dystans do siebie i wszelkie docinki kwitował pytaniem "A ZNASZ TAKTĘ NA LICH KINGA?". Był kontaktowy, ale wyznaczał granice, których nie dało się przejść (zwłaszcza będąc zakompleksioną, biegającą po lesie chłopczycą). Postanowiłam więc wejść do jego świata (i oczywiście poprosiłam go o pomoc).

Nie powiem gdzie wtedy grał (na usprawiedliwienie dodam, że miał już za sobą ostre maniactwo na globalu i odbywał w tamtym niechlubnym miejscu 'odwyk'). Pamiętam, że kazał mi zrobić taurenkę ("oni są najsłodsi"), ale nie wiedząc za bardzo o co chodzi z tymi frakcjami zrobiłam Nelfkę druidkę (bo zwierzęta ;_;). Chłopak się trochę załamał, ale miał tak dobre serce, że mimo wierności Hordzie, specjalnie dla mnie grał gnomem. Pamiętam jak biegałam po lesie i co chwila zabijały mnie misie, tak byłam pochłonięta rozmową. Faktycznie - dopiero w WoWie, na whispie zaczęliśmy szczerze rozmawiać na wszelkie możliwe tematy.

Po jakimś czasie zorientowałam się, że w tej grze chodzi o walkę dwóch frakcji XD

Zrobiłam taurenkę, minęło trochę czasu i zaczęło się coś między nami dziać. Pamiętam, że zabijałam piratów w Barrens, kiedy zaczęłam robić sobie nadzieję xD Potem ów chłopiec wysłał mi jakiś 85lvlowy pierścionek, czym byłam tak podjarana, że nie wiedziałam nawet gdzie biegnę i chyba z 6 razy pod rząd zabiły mnie jakieś randomowe moby. To był dla mnie oczywisty sygnał no i koniec końców historia zakończyła się happy endem. Dzisiaj tworzymy szczęśliwą rodzinę, mamy 5tkę dzieci, 3 z nich jeszcze płaczą zasikane na dywanie, ja nadal gram w WoWa, on z kolei ciśnie ostry progress w Starcrafcie.

Część o mnie i o WoWie, polecam!!
Tak, nawróciłam się w porę na Prawdziwego WoWa.
Generalnie już od pierwszych kroków w Azeroth przeżywałam liczne zachwyty nad Tym w co ja gram xd Już w pierwszych dniach sądzony był mi los romantycznego, permanentnego nooba, który jara się każdym kamykiem, każdym miastem, włazi w każdy kąt, próbuje zwiedzać Northrend na 20 lvlu itp. Tak więc sikałam ze szczęścia gdy pierwszy raz sobaczyłam guardiana w Shadowglen. Potem sikałam ze szczęścia, gdy odkryłam instancje. Sikałam wchodząc do każdej nowej krainy. Sikałam poznając nowych ludzi. Teraz już nie sikam, ale nadal wysysam z tej gry wszystkie soki, które mogłabym wysysać z naszego pięknego, prawdziwego świata.
Jeśli to przeczytałeś, gratuluję cierpliwości xD

Ja o grze dowiedziałem się od brata w 2007 roku (wtedy grałem na piracie). Chyba w 2009r zakupiłem sobie WoW classic i TBC, by zobaczyć jak jest na globalu (no i oczywiście strasznie mi się spodobała gra na nim). WoW to jak dla mnie fajna gra, ale niestety teraz nic o tej grze nadal nie wiem (czym jest ten caly gear itp.)
zawsze robie sobie postac, robię q i tyle. Jeżeli chodzi o raidy to byłem tylko na 1 (Black Temple). :)