Gierczymy!

Ostatnio kupiłem sobie na 3DSa grę dla której kupiłem 3DSa

"Persona Q - Shadow of the Labirynth", najnowsze dziecko (f)Atlusa - firmy, która nienawidzi Europejczyków, a zarazem połączenie ideowe ichniejszych jedynych serii jakie toleruję, a nawet lubuję - Persony (fabularnie) i Etrian Oddysey (mechanicznie)

Dla osób postronnych będzie to niezwykle archaiczny dungeon crawler z dziwnymi postaciami robiącymi dziwne rzeczy.

Dla fanów Persony (zwłaszcza odsłon 3 i 4 z PS2) gra praktycznie idealna - crossover robiony zarówno z sercem, jak i z jajem (nie jak Persona 4 Arena, gdzie postaci z Persony 3 zostały wrzucone tylko po to by trzepać kasę na DLC) - przegenialne interakcje między oboma zespołami z jednoczesnym zachowaniem chłodu SEES i hipisostwa Yasogami High, Multum nawiązań do serii, oraz (f)Atlus w końcu przyznał się do faktu zerżnięcia koncepcji person z JoJo's Bizarre Adventure.

Obecnie na liczniku 20 godzin, acz nie ukończyłem nawet ćwiartki gry, prócz standardowego zdobywania/fuzowania Person w celu uzupełniania pokede... Kompendium dochodzą jeszcze sidequesty i tworzenie map poszczególnych pięter na dolnym ekranie konsoli (formuła kartograficzna kompletnie skopiowana z Etrian Oddysey - chwała im za to gdyż jest to najbardziej wciągający element Odysei), plus gra ma łącznie dwie fabuły do przejścia - zarówno SEES jak i Yasogami High... nie sądzę bym zszedł poniżej 100h.

Oprawa audiowizualna jest przyjemna. Graficznie chibi postaci nie wyglądają źle (ba, wyglądają w sumie lepiej niż ich zwykłe modele z Person 3/4).
Muzycznie ponownie dostajemy generyczne do bólu, acz pieniężne kawałki Shojiego Meguro okraszone chłodnymi rapsami Lotus Juice'a. Niezwykle cieszy mnie wykorzystanie oddzielnych motywów walki dla obu teamów, będących w rzeczywistości dwiema aranżacjami jednej piosenki - chłodne edgy dla Persony 3 i radosny hipisowski jpop dla Persony 4 (wokalistki z poprzednich części included), plus wykorzystanie kilku starszych kwałków (nostalgia mocno jak za czasów gimnazjum i PS2...) oraz chyba najlepszy opening w historii serii



Generalnie polecam jeśli ktokolwiek grał w "klasyczne, nowe" Persony (aka najlepsze RPG na PS2) - jako entry level gra nie sprawdza się zupełnie ze względu na multum nawiązań... z drugiej strony Persona Q jest idealnym entry levelem dla Etrian Oddysey, którego archaiczne mechaniki zostały tu dosyć mocno uproszczone - liczyłem na tani spin-off by zarobić kasę na Personę 5, otrzymałem najlepszą część serii... damn you (f)Atlus!

Jezeli lubicie wyzwania to jako wierny fan polecam wam Demon Souls, Dark Souls i Dark Souls 2 oraz nadchodzaca premiere Bloodbourne.
Pokochacie je lub znienawidzicie.





P.S. Milego umierania zycze :)

Soulsy nie są wcale "omg jakie to trudne" grą jak to wszyscy pieją w internetach - Soulsy są po prostu... trudniejsze od większości dzisiejszych gier, acz do bycia "omg jakie to trudne" brakuje im sporo.

Jedyną trudnością w Soulsach jest to, że system walki wymaga cierpliwości, acz gdy go już w miarę opanujemy gra staje się slasherem o topornym sterowaniu (pomijam fakt, że niektóre kombinacje umiejętności/itemów czynią tą grę po prostu zepsutą, oraz że do czasu pełnej przeprowadzki na Steama port piecowy jedynki był kupą kału...)

Po jakichś dwóch latach udało mi się w końcu znaleźć przyjaciół dokończyć platynowanie Portala. Brakowało mi trofeum z przejściem w coopie czwartej serii testów bez śmierci, przytuleniu trzech osób z listy znajomych i przejściu testu kalibracyjnego z kimś, kto nigdy nie grał w kooperacji. I tak mam ochotę przejść wszystko od nowa, byłoby to na pewno ciekawsze, niż dokańczanie Bulletstorma i Dead Space'a 3.



Po przejściu BioShocka Infnite czułem pustkę, bo dawno nie grałem w coś, co tak by mnie zainteresowało. W zasadzie grudzień 2014 był najaktywniejszym dla mojej konsoli okresem, odkąd ją kupiłem :D. Szkoda że zakończenie trwa 20 minut i jest chadzanką, a na wątek rasizmu i Daisy Fitzroy, w swojej subtelności porównywalny z motywem rodziny w pierwszej części, o którym pisałem na poprzedniej stronie, poświęcono 60% gry. Sama aktorka użyczająca głosu liderce Vox Populi zażartowała w jakimś podcaście, że w pewnym momencie nagrywania stwierdziła, że nie brzmi dostatecznie czarno i to dużo mówi o tym, jak napisano Daisy ~ jest do bólu przerysowana, myśląca o jednym, postępuje dokładnie tak jak jej dręczyciele, walka o wolność ją zaślepia. Cały motyw rasizmu ogranicza się do pokazywania typowych scenek; czarnoskórzy myją podłogi w klubach i bankach, dzieci chcą się bawić ze swoimi kolegami, ale matki im zabraniają itp.
Cieszę się natomiast, że wszystkie wybory podejmowane w grze nie mają żadnego znaczenia i nie jest to maskowane, ma nawet uzasadnienie fabularne (zmienne i stałe!). Dzięki temu narrację Levine'a psują tylko przesadna brutalność, wyłamywanie zamków i kontekstowe rozmówki Elizabeth i Bookera. O Handymanach i Syrenach nawet nie chce mi się gadać, walki z nimi są źle zaprojektowane :p. Chętnie bym sobie przeszedł Burial at Sea, mimo że dodawanie nowych zasad działania świata na potrzeby scenariusza nie do końca mi odpowiada, ale ceny w PS Store... Tak jak często można kupić multiplatformy taniej niż na Steamie (vide Ground Zeroes), tak DLCki prawie nigdy nie są na wyprzedaży i kupowanie ich osobno jest debilizmem, bo Episode 1 i 2 kosztują razem 160zł, a Season Pass 80zł...

Nie pisałem w międzyczasie o dwójce, bo nie ma o czym. Ot zwyczajne Rapture-revisted, będące "deweloperskim pomostem" pomiędzy pierwszą i ostatnią częścią - zapoczątkowane tu mechaniki i pomysły rozwinięto potem w Infinite. Musimy uratować swoją córkę (z tym że w tej części wyprano ją z jakiejkolwiek osobowości), przewijają się postawy filozoficzne (dążąca do stworzenia utopii przez poświęcenie jednostki Sofia Lamb była ciekawsza od pozostałych antagonistów serii), shoot things, collect collect collect, giga drill breaker. Doszło więcej tego samego, ale Arkane Studios i mniejsze oddziały 2k Games odeszły od mnogich połączeń między pomieszczeniami i piętrami, więc eksploracja lokacji wypadła gorzej. Pod koniec gry Tatuśków zdejmuje się w 3 sekundy, przez co ostatnie arenowe starcie ze wszystkimi pozostałymi w Rapture potworami pozostawia niedosyt, a zakończenie to festiwal cringe'u i powtarzalności.

Na cdprojekt.pl jest promocja na animacje z Batmanem. Generalnie jak chcecie coś zrozumieć z zakończenia Arkham Knight, to polecam sobie ogarnąć

Jestem ciekaw, czy sama gra dobrze pokaże ludziom, którzy nie czytają komiksów, o co chodzi z tą postacią. Trochę szkoda, że biorąc pod uwagę co Joker mówi w DLCkowej mapce do Arkham City (Joker's Carnival) gdy walczy się Robinem, pierwsze słowa Knighta od razu zdradzają jego tożsamość, ale z drugiej strony - zaskakiwanie jest mniej istotne, niż spójność względem poprzednich części, a wskazówek nie brakuje.

Gorzej, że DLCki z Harley Queen i Red Hoodem starczą na mniej niż 10 minut. Cóż, w końcu i tak są recolorami poprzednich dodatkowych bohaterów (Red Hood = Deathstroke = Robin, a Harley Queen = Catwoman = grywalny w AA Joker), wprowadzają może dwie nowe mechaniki i są bonusami do pre-ordera. Co się tyczy portu z konsol na PC, jak się niedawno okazało, za konwersję odpowiada studio, które w przerwie między City a Knightem zrobiło Arkham Origins. Stąd straszne niezadowolenie z zablokowanych na 30 klatek i ogólnego falstartu.


Przeszedłem sobie Darksiders 2 i nie wiem czemu, ale z początku byłem zaskoczony jak rozczarowująca jest to produkcja. Może zapomniałem jak strasznie się nudziłem w pierwszej części, może format niewynagradzającej walki połączonej z debilnymi układankami (popularnie nazywanymi logicznymi zagadkami przestrzennymi) już mnie wymęczył. Gapienie się na to jak bardziej liniowe i pozbawione złudzeń powinno być Darksiders 2, a jak strasznie próbuje być grą z otwartym światem, myśleniem i w ogóle przeciw "prowadzeniu za rączkę" było mniej-więcej powodem tego, że przechodziłem ją z miesięcznymi przerwami przez ostatnie 10 miesięcy.

Za chwilę będę chwalił God of Wara za design, do czego mnie to Darksiders doprowadza... Otóż kiedy Kratos ma przejść zapychacz między jedną walką a drugą, wystarczy mu podnieść jakąś kratę, przesunąć 3 dźwignie i raz na jakiś czas rozwiązać wspomnianą zagadkę środowiskową. Nie jest to zazwyczaj wielki problem, kamera pokazuje cel, pochodnie mówią mózgowi na co zwrócić uwagę, zazwyczaj trzeba być szybszym, niż sprytniejszym. Takie układanki wciąż uwłaczają ludzkiej godności, ale przynajmniej nie frustrują. Gdy Śmierć zabiera się za zagadki, cała lokacja jest oblepiona jakimiś interaktywnymi obiektami, ukrytymi kluczami, etapami platformowymi, które trwają lata, lub kolejnymi odnogami lochów, które nie wiadomo dokąd prowadzą. Chcesz przejść przez wszystkie drzwi, ale czujesz, że jak przejdziesz przez te najbliższe, zobaczysz się z bossem, albo losowe trzęsienie ziemi odetnie Ci drogę powrotu? Typowe Darksiders, po co miałbyś wiedzieć co się dzieje! Po kilku godzinach zorientowałem się, że istnieje takie coś jak Wroniarz/Crowfather, wskazujący rzekomo odpowiedni kierunek... Wcale nie wskazuje, lata równie losowo, jak losowo połączono ze sobą wątki fabularne. Poważnie, ta gra mogłaby się potoczyć od końca do początku i nic nie straciłoby sensu. "Jestem [wstaw imię], strzegę tego miejsca. Wiem czego szukasz, oddam ci to, jeśli pójdziesz [tam i tam] i rozprawisz się z [kimś]." Po powrocie nowy przyjaciel jest jak "Tak, dobrze pamiętasz, to ja dałem ci questa 4 godziny temu. Zmieniam warunki umowy, jednak cię nie lubię, dawaj na ring." Losowa istota ma jakiś item, którego Śmierć potrzebuje, każe więc dostarczyć wodę z trzech Źródełek Niebios, po drodze do jednego z nich droga się rozdziela w 3 kierunkach, gdy już się tam dojdzie trzeba pokonać 3 mini-bossów ukrytych w 3 komnatach. I tak w 4 alternatywnych rzeczywistościach. Po pierwszej krainie stwierdziłem, że nie wato bawić się w zadani poboczne. Rushowanie zajęło mi 18h. Słownie: osiemnaście godzin niesamowicie powtarzalnego, odtwórczego względem pierwszej części, niewynagradzającego i niepotrzebnie skomplikowanego biegania między boss-fightami.

A ten system walki nawet nie był taki zły, momentami zapowiadał się na całkiem finezyjny. Może gdyby coś się w nim zmieniało na przestrzeni całej gry, albo dodano by więcej canceli i zróżnicowano bronie... Gdyby chociaż staranie się było wynagradzane... No tak, zapomniałem, nagrody są ukryte za 50. portalem w 30. odnodze za tymi drzwiami, które pojawiają się na początku lokacji :3. O ostatnim bossie, który pada za pierwszym razem nawet na wysokim poziomie trudności i nie powoduje żadnych emocji (w przeciwieństwie do Samaela, z którym walczy się dosłownie 2 minuty wcześniej) nawet nie potrafię dużo powiedzieć, przeklikałem większość fabuły. Ot jakiś powiązany z przeszłością Śmierci grubas z toporem, który chował się w wielkim drzewie, istniejącym we wszystkich 4 wymiarach.

Nie wiem jak mam tę produkcję zaszufladkować. Chyba najprościej będzie mi uznać, że art directorów i concept artystów to oni mieli, gorzej z testerami i jakimś ogarniętym reżyserem. Vigil Games potrzebowało człowieka, który w pewnym momencie powiedziałby "Stop, ta gra jest nudna jak cholera, wytnijcie backtracking, a tutaj zamiast czterech portali postawcie most. I wymyślcie protagowi jakąś osobowość".

Ależ ten temat podumarł. W zasadzie to w nic nie grałem i nie czeka Was ściana tekstu, ale ostatnio taka śmieszna rzecz została zapowiedziana i przecieknięta - God of War 4 przeniesie brodatego, spodniastego, topór-władającego Kratosa w klimaty nordyckie. Wszyscy to lubimy, pytanie tylko, czy Santa Monica nauczyło się nowych sztuczek od czasów trójki. Jeśli to będzie głównie chadzanka w stylu sennego etapu sprzed zabicia Zeusa, to jestem kupiony, bo te arty:



Dostaję napadów na widok conceptartów przestrzennych zagadek, oby w końcu pokapowali się, że ciąganie kolorowych wajch nie wymaga myślenia. Tyle lat innowacji w slasherach, a oni dalej swoje xD. Mam nadzieję, że ta nowa gra ludzi z Ninja Theory się uda (psychologiczny character-action, Hellblade) i GoW4 rzeczywiście będzie musiał pokazać coś więcej, niż tylko mało znany setting.

God of Wara nigdy nie lubiłem (Wole Darksiders które 10 miesięcy temu beształeś) przez denną fabułę, nudną rozgrywkę itp. Ale mitologia nordycka jest ciekawsza niż grecka więc z pewnością zagram i te arty również mnie kupiły.

Ciągle czekam!

Nie chce zakładać nowego tematu, żeby wam pokazać to nie do końca legalne jak mniemam, badziajstwo.

Serio jakoś ten GoW 4 przeszedł bez echa bo dowiedziałem się o nim niedawno. Przeszedłem chyba każdego GoW'a jakiego się tylko dało to i tego będę musiał przejść, przeniesienie się w inne klimaty jak najbardziej spoko.

Przecież nowy GoW to było najgłośniejsze ogłoszenie E3 :p.

@GoW ma nudną rozgrywkę? XDDDDDDDDDDD chyba jak się gra na jakimś łatwym poziomie... 2 dni mordowania cerbera na Chaosie, 10-20 minut zabijania Zeusa - Seems legit.

Mi Zeus zajął chyba 2 godziny, a Cerberus zszedł za drugim albo trzecim razem. Tyle że zwiększenie obrażeń i HP przeciwników to nieszczególnie dobry sposób na zawyżanie poziomu trudności. GoW ma słabo przemyślane mechaniki co do kontrowania i ogólnie unikania ataków, więc czas potrzebny na zabicie silnego bossa zamiast wynikać z potrzeby lepszego zrozumienia systemu walki i animacji bossa, po prostu sprowadza się do atakowania rzadziej i słabiej.